Έμαθα, μαθαίνω και θα μάθω... Vol1

Μεγαλώνοντας, άρχισα να απορώ με την εφηβική μου συμπεριφορά- όσον αφορά τους... έρωτες (συμπεριφορά που μάλλον υιοθετούν πολλά παιζάκια)!...

Και εξηγούμαι: είσαι κοριτσάκι- σου αρέσει ένα αγοράκι- και κάνεις τα πάαααντα για να μην το μάθει! Κάνεις σαν τρελό μην σε καταλάβει, μην υποψιαστεί τίποτα, μην γελάσει μαζί σου!... Και στο τέλος, δεν μαθαίνει τίποτα, και ο έρωτας μένει ανεκπλήρωτοοοοος...

Και συλλογίζομαι και λέω: γιατί βρε γλυκό μου ζουμπουρλούδικο εφηβάκι;! Ποιο είναι το νόημα να αγαπάς ένα αγοράκι και να μην θες να του το πεις; Να κρύβεσαι και να βασανίζεσαι μόνο σου! Πες το να πάει στο καλό βρε γλυκό μου!...

Επίσης, μεγαλώνοντας (και θα νομίζει κανείς ότι είμαι 500 χρονών τόσες φορές που το είπα!), πάντα συλλογιζόμουν ότι όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν λέγαμε στους ανθρώπους ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που θέλαμε από αυτούς!... Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές θέλουμε ο άλλος (κυρίως η σχέση μας, αλλά και οι φίλοι μας) να μας καταλαβαίνει και να μην χρειάζεται να λέμε πολλά... Άλλά βρε παιδί μου... Δεν γίνεται πάντα αυτό! Δεν γίνεται ο άλλος να σκέφτεται ακριβώς όπως εσύ, να εκπαίμπετε ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος, ή τέλος πάντων να μυρίζει κάθε φορά τα νύχια του! Το έμαθα πιστεύω αυτό, και πλέον θα έλεγα ότι έχω φτάσει και στην άλλη άκρη: λέω όλα όσα αισθάνομαι, ακόμη κι αν κουράσουν/ ζαλίσουν/ στεναχωρήσουν τον άλλο...

Τέλος πάντων, μιας και όπως καταλάβατε σήμερα εγκαινιάζω νέα ενότητα για να μοιράζομαι σκέψεις και κυρίως μαθήματα ζωής που παίρνω, τα συμπεράσματα του παραληρήματός μου είναι τα εξής:

Γιατί ΠΕΡΙΠΛΕΚΟΥΜΕ την ζωή μας;!

Σου λείπει κάποιος;....... Τηλεφώνησέ του.

Θες να συναντήσεις κάποιον;...... Κάλεσέ τον.

Θες να σε καταλαβαίνουν;...... Εξήγησε.

Έχεις ερωτήματα;...... Ρώτα.

Δεν σου αρέσει κάτι;...... Πες το.

Σου αρέσει κάτι;...... Δήλωσέ το.

Θέλεις κάτι;...... Ζήτησέ το.

Αγαπάς κάποιον;...... Πες του το.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι γίνεται μέσα στο μυαλό σου.

Είναι καλύτερο να εκφράζεσαι από το να αναμένεις.

Έχεις ήδη το ΟΧΙ, πάρε το ρίσκο να διεκδικήσεις και το ΝΑΙ.

Έχουμε μόνο μια ζωή.

Keep It Simple Stupid!

Life goes on...

_{I want to keep dreaming...}


^{There comes a time
When we head a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
And it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all}

^{We can't go on
Pretending day by day
That someone, somewhere will soon make a change
We are all a part of
God's great big family
And the truth, you know love is all we need..}

Ν' ακούσω τη σκιά σου να μου φωνάζει "Γεια σου!"...

{Άχ, να σε δώ_ Ορφέας Περίδης}

✿ܓ

Έμαθα τόσα από σένα. Μα κυρίως δύο πράγματα... Να αγαπώ τους ανθρώπους γύρω μου, να τους προσφέρω, να δίνω, ΝΑ ΔΙΝΩ. Και να παλεύω για τη ζωή μου ώς το τέλος. ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΓΙ' ΑΥΤΗ.

Σ'ευχαριστώ, γι' αυτά και γι' άλλα τόσα. Θα σε θυμάμαι πάντα. Εσένα, κι όσα έζησα δίπλα σου. Αντίο χαζουλίνα μου.

✿ܓ

Τα χαλαρωτικά cup-cakes...

Μην παρεξηγηθώ! Δεν έχουν τίποτα "περίεργο" τα cup-cakes μου! Όλα τα υλικά είναι αγνά και αθώα! Απλά η ενασχόληση με την ζαχαροπλαστική απόψε ήταν άκρως απολαυστική και πολύ δημιουργική για μένα.

Τις προάλλες συζητούσα με την μαμά Μαρία ότι, ενώ έχω πολύ δημιουργική όρεξη τον τελευταίο καιρό, δεν με τραβάει τίποτα απ' όλα όσα έχω κάνει ως τώρα... Αγαπώ το scrapbooking, το card making, το κόσμημα, το decoupage, αλλά πάντα ήξερα μέσα μου ότι η δική μου η έμπνευση και η δημιουργιότητα έρχεται (απρόσκλητη και με σφοδρότητα μπορώ να πω!) μόνο όταν θέλω να φτιάξω κάτι για κάποιον... Γι' αυτό και δεν είμαι- θα έλεγα- παραγωγική. Δημιουργώ για μένα, για κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, για κάποιον φίλο μου, για κάποιον φίλο φίλου μου και πάει λέγοντας...

Για να μην τα πολυλογώ, εδώ και αρκετές μέρες είχα μια απίστευτη όρεξη να φτιάξω cup-cakes! Την αρχή την κάναμε μες στα Χριστούγεννα με την φίλη μου την Μέλια, όταν- εν μέσω ζαχαροπλαστικού οίστρου!- φτιάξαμε μεταξύ άλλων και πετυχημένα cup-cakes! Μετά λοιπόν την πρώτη επιτυχία... γλυκάθηκα και ήθελα να ξαναφτιάξω! Και αφού κάναμε σκασιαρχείο σήμερα από τη σχολή, είπα "ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ!" και καταπιάστηκα!

Η συνταγή έχει ως εξής:

ΥΛΙΚΑ:

• 125 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
• 175 γρ καστανή ζάχαρη
• 2 αυγά
• 200 γρ αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 2 κουτ.σούπ. κακάο
• 100 ml γάλα
• 100 γρ κουβερτούρα (70% κακάο), λιωμένη
• 2 κουτ.σούπ. Irish cream liquer (προαιρετικά)

Για την επικάλυψη:

• 100 γρ σκούρα σοκολάτα, σε κομμάτια
• 3 κουτ.σούπ. κρέμα γάλακτος
• Τρούφα, smarties, καρύδα, ανάλατοι ξηροί καρποί, γλάσο, δημητριακά ή ό,τι έχετε τέλος πάντων στα ντουλάπια σας!!!

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

• Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 170C. Βάλτε στα φορμάκια χαρτάκια για muffins, εκτός αν χρησιμοποιήσετε αλουμινένια (οπότε βουτυρώστε τα) ή από σιλικόνη.
• Χτυπίστε το βούτυρο με τη ζάχαρη. Ρίξτε ένα- ένα τα αυγά μέχρι να γίνει ομοιογενές το μίγμα. Ρίξτε το αλεύρι και το κακάο και ανακατέψτε. Προσθέστε το γάλα, τη λιωμένη σοκολάτα και το λικέρ (αν χρησιμοποιήσετε).
• Βάλτε το μίγμα στα φορμάκια και ψήστε για 20-25 λεπτά, ή ώσπου να φουσκώσουν και να φαίνονται ψημένα εξωτερικά. Μπορείτε πάντα να δοκιμάσετε αν είναι έτοιμα βυθίζοντας μια οδονογλυφίδα.
• Για την επικάλυψη, λιώστε την κουβερτούρα και την κρέμα γάλακτος σε μπεν-μαρί, ώστε να φτιάξετε την γκανάς. Παίξτε με ό,τι υλικά έχετε. Το αποτέλεσμα σίγουρα θα είναι αξιολάτρευτο!!!

Να και μερικές φωτογραφίες από την δική μου προσπάθεια...

Οι φόρμες από σιλικόνη βολεύουν πολύ και κυκλοφορούν σε υπέροχα σχέδια! Αρκεί να μην τις πλύνεις στο πλυντήριο πιάτων: παίρνουν μυρωδιά από τα υπόλοιπα άπλυτα και μετά μυρίζει και ό,τι κι αν φτιάξετε σε αυτές! Μπλίαξ!...

Τα φορμάκια αυτά θέλουν οπωσδήποτε βουτύρωμα.

Θα μπορούσα να βουτήξω μέσα, αλλά συγκρατήθηκα (γιατί δεν θα έφτανε για τα φορμάκια, όχι τίποτα άλλο!)

Φουθκώνουν!!!

Βγήκαν τα πρώτα!.... ^_^

Πειράσμός... Κόλαση... Στα πατώματααα... Δεν ξέρω πως να το περιγράψω! Και ευτυχώς βγήκαν πεντανόστημα! (Όπως βλέπετε, χαίρομαι μόνη μου!...)

Μωρέ, το πρώτο το τσίμπησα as soon as possible! Με λίγο γαλατάκι, ό,τι πρέπει για βραδυνό!

Καληνύχτεςςς...

Πάρε να'χεις!!!

Έχω ΛΙΩΣΕΙ στο γέλιο από την ώρα που το είδα! Δεν μπορούσα παρά να το μοιραστώ μαζί σας!!!



Όχι, πείτε μου τι σκεφτόταν η κακιασμένη η δεξιά γάτα!!!

Χρόνια πολλά Γιάννη, Ιωάννα!

Ο κάθε Γιάννης είναι μια ιστορία, είναι ένας πόνος που σου φέρνει ευτυχία!...


Στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες!!!
Χρόνια μας πολλά βρε! ^.^

New year's resolution... duh...

2012... Νέα χρονιά, νέοι στόχοι... Ναι, οκ...

ΤΙ παθαίνει ο κόσμος κάθε Πρωτοχρονιά κι αποφασίζει πως ΤΩΡΑ είναι η ώρα για αλλαγή;... Πφφφ... Τι είναι αυτό που έχει η μέρα αυτή, που σηματοδοτεί την προσπάθεια μετάβασης από μια κατάσταση που δεν μας αρέσει σε μια κατάσταση που ιδανικά θα θέλαμε να πάμε, και που ΔΕΝ το έχουν οι υπόλοιπες μέρες το χρόνου;... (ξανά) Πφφφ...

Τέλος πάντων, εγώ για μια ακόμη φορά αποφάσισα να μην βάλω ΚΑΝΕΝΑ στόχο την Πρωτοχρονιά, μιας και το βρίσκω πολύ καταπιεστικό, βρε αδερφέ!... Θα έρθουν μέρες και στιγμές μέσα στον χρόνο, που θα ξέρω ότι είναι το σωστό timing για να πάρω μια απόφαση, και να την υλοποιήσω μέχρι τέλους...

Για να μην δυσαρεστήσω όμως τη νέα χρονιά, θα κάνω κι εγώ τα παρακάτω:

Κι άμα του αρέσει του καινούριο χρόνου! Ε, μα πια!!! 

Ένας παράδεισος για το 2012 παρακαλώωωω!!!...

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:
«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»

Ο δάσκαλος του απάντησε:
«Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση».

Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.

«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».

Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτοʼ υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»

«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος.
«Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Μακάρι η χρονιά που έρχεται να μας φέρει πιο κοντά τον έναν στον άλλο, να μας κάνει πιο δυνατούς, να χαρίσει πολλά χαμόγελα και λίγα δάκρυα... Εύχομαι υγεία και ευημερία σε όλους... Αγάπη... Υπομονή... Καλή παρέα... Να θυμόμαστε ότι την Κόλαση και τον Παράδεισο, τους κρύβουμε κατά πολύ μέσα μας... Και μπορούμε να τους χαρίσουμε το ίδιο εύκολα... Ας χαρίσουμε ο ένας στον άλλο τον Παράδεισο φέτος...

Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας στην προηγούμενη ανάρτηση, να είστε καλά...

Ευτυχισμένο το 2012!!!