Μάθε να περιμένεις

Τις τελευταίες μέρες, με ταλαιπωρεί το συναίσθημα της ανυπομονησίας...

Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, που θέλω να γίνουν. Και θέλω να γίνουν ΤΩΡΑ. Για να προλάβω να τα ζήσω στην ώρα τους (ή σε αυτή που νομίζω εγώ ότι είναι η ώρα τους).

Το χειρότερο απ' όλα, είναι ότι αυτά που θέλω να γίνουν δεν περνάνε μόνο από το χέρι μου, χρειάζεται και η συμμετοχή κάποιου άλλου. Ο οποίος όμως φαίνεται ότι δεν είναι το ίδιο έτοιμος και αποφασισμένος με εμένα. Κι εδώ δημιουργείται το κενό. Και η πίεση. Και η ανυπομονησία. Και τα νεύρα. Τα ξεσπάσματα. Η γκρίνια. Οι φόβοι. Και τούμπαλιν!

Ξέρω πως η υπομονή είναι μεγάλη αρετή. Και όταν τη ζητάς από το Θεό, αυτός σου στέλνει προβλήματα για να υπομείνεις. Και προσπαθώ, αλήθεια! Προσπαθώ να μην μου γίνεται εμμονή, να μην αγχώνομαι, να περιμένω να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, και να έχω εμπιστοσύνη. Άλλωστε... Υπάρχουν πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει για μας. Και πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε για τους άλλους.

With love,

{Marianna}