Καλώς ήλθατε! Ελπίζω να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά με τις ανησυχίες μου: ζωή, σχέσεις, καλλιτεχνικές δημιουργίες, ταξίδια, φωτογραφία, τραγούδι, προβληματισμοί και πολλά άλλα!...
RSS

Translate my blog in your own language!

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

198... 199... 200!!!!!


Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!! Με μεγάλη μου χαρά είδα σήμερα το πρωί ότι έφτασα τους 200 αναγνώστες!!! Κάθε μέρα σας μετρούσα έναν- έναν, περιμένοντας να φτάσετε αυτό τον αριθμό! Όχι, όχι απο ψώνιο!... Αλλά γιατί εδώ και αρκετό καιρό είχα αποφασίσει πως όταν με το καλό φτάσω τους 200, θα κάνω ένα blog candy, για να το γιορτάσουμε!!!

Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την συντροφιά που μου κρατάτε, και για όσα όμορφα έχω δει κι έχω μάθει από εσάς!... Είναι για μένα μεγάλη ανακούφιση η βόλτα στα μπλογκοσπιτάκια σας... Και χαίρομαι πάντα να σας βλέπω να δημιουργείτε, να σχολιάζετε, να προβληματίζεστε, να μοιράζεστε την χαρά σας ή τη λύπη σας, να εκφράζεστε...

Λοιπόν, ας περάσουμε τώρα στο ψητό!!! Αποφάσισα να χαρίσω σε μια/ έναν από εσάς αυτό το μικρό σημειωματάριο που έχω φτάξει:




Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς που θέλετε να συμμετάσχετε στο blog candy, είναι να μου αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση! Αν φυσικά κάποιος θέλει, μπορεί να το βάλει και στο δικό του blog- εγώ θα χαρώ πολύ!!!

Σκέφτομαι να κάνω την κλήρωση στις 6 του Νοέμβρη, δηλαδή σε μια εβδομάδα από τώρα... Νομίζω είναι αρκετές μέρες... Δεν ξέρω! Είναι το πρώτο μου candy! Άντε!!!





Στις 6/11 λοιπόν θα δω πόσοι μου έχετε αφήσει σχόλιο, θα σας αριθμήσω και θα κάνω μια κληρωσούλα! Η τυχερή ή ο τυχερός (why not?!) θα ανακοινωθεί την ίδια μέρα!

Τι άλλο, τι άλλο... Νομίζω αυτή είναι η διαδικασία στα blog candies... Ξεχνάω κάτι καλέεεεε;! Ε, καλά, κι αν ξεχνάω κάτι, θα μου το πείτε!...




Σας περιμένω λοιπόν!

Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Μια 28η διαφορετική από τις άλλες...




Κάποιοι θα πουν ότι είναι ασέβια, πως δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα, πως δεν είναι πρέπον...

Εγώ αυτό που είδα χτες είναι ότι πρώτη φορά ίσως κάποια παιδιά να ένιωσαν όντως τι πάει να πει παρέλαση, τι πάει να πει τιμή προς αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, τι πάει να πει να κάνεις κάτι και να δίνεις την πρέπουσα σημασία.

Αν είχα μπροστά μου αυτό τον πιτσιρικά, θα του έσφιγγα το χέρι, πραγματικά. Γιατί μόνο η μούτζα και η απαξίωση αξίζει πλέον στους "επισήμους". Όχι σε όλους... Αλλά στους περισσότερους.

Θεωρώ την χτεσινή μέρα πολύ σημαντική έτσι όπως εξελίχθηκε, γιατί ήταν μια από τις λίγες φορές που έγιναν μαζικές κινήσεις σε όλη την Ελλάδα. Πρώτη φορά που είδαμε να ακυρώνονται παρελάσεις, ή να συνοδεύονται από πορείες πολιτών. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση όλο αυτό. Μου δίνει μια ελάχιστη ελπίδα μέσα σε αυτό το χαμό, πως ίσως δεν μείνουμε στην μούτζα, πως ίσως καταφέρουμε και κάτι στο τέλος...

Ελάχιστη, αλλά υπαρκτή η ελπίδα... Είναι απαραίτητη...

Σας εύχομαι να έχετε ένα καλό Σαββατοκύριακο, παρέα με τους αγαπημένους σας. Είναι καιρός να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μόνο αυτοί είναι ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε χαρούμενοι...


ܓ

Υ.Γ. Για όσους δεν το έχουν δει, εδώ είναι το κείμενο των καθηγητών της ΟΛΜΕ, σχετικά με το φετινό εορτασμό της 28ης.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Πολλές καλημέρες!
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα, και θα ήθελα τη γνώμη σας...

~ ~ ~

Από τον Κώστα Βαξεβάνη

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Magnify Image
 
Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.


~ ~ ~

Το διάβασα εδώ.

Καλημέρα λοιπόν... :)

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ένα τσαμπί... χάντρες!!!

Ή αλλιώς... "Της Κυριακής το ξύπνημα Νο2"!... Γιατί μπορεί σήμερα που κατάφερα να κάνω ξανά ανάρτηση να είναι μια ωραιότατη Τετάρτη κι όχι Κυριακή, αλλά τελικά η ξαφνική έμπνευση του Σαββάτου συνεχίστηκε και την επομένη, αυτή τη φορά με... σκουλαρίκια!!! Σας τα παρουσιάζω με την σειρά που τα έφτιαξα...

Αποχρώσεις... μπερδε-way! :P

Αποχρώσεις της θάλασσας...

Αποχρώσεις του φθινοπώρου...

Αποχρώσεις του μοβ (έτσι, γιατί μου αρέσει! :P )
Το σχέδιο όπως βλέπετε είναι πολύ απλό, όπως και τα υλικά. Χρησιμοποίησα μεταλλικά στοιχεία (τα σκουλαρίκια, η αλυσίδα, οι βελόνες με κεφάλι), και όοοοοο,τι χάντρες μπορούσα να βρω σπίτι! Συνδύασα τα χρώματα που μου άρεσαν και το αποτέλεσμα με ενθουσίασε!

Εσείς τι γνώμη έχετε;...


 
Υ.Γ. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εγώ για ένα ζευγάρι πήγαινα, και από την χαρά μου μου βγήκαν τέσσερα στο τέλος!!!

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Της Κυριακής το ξύπνημα...

Μια στιγμιαία έμπνευση... Από αυτές που σου έρχονται Σάββατο ή Κυριακή πρωί... Τίποτα το σπουδαίο... Λίγα λεπτά ασχολίας αρκούν για να δεις ότι η δημιουργία κάπου κρύβεται μέσα σου τελικά, αρκεί να της ανοίξεις το παραθυράκι... :)

ܓ


ܓ


Μεταλλικές καρδούλες και χάντρες.
 ܓ


Χάντρες από λάβα και πλαστικές χαντρούλες, συνοδευόμενες από μεταλλικά στοιχεία.
 ܓ


Μεταλλικές καρδούλες και χάντρες.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους!!!

Υ.Γ. Ανεμένετε blog-candy. Προσεχώς...

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

My 7 characteristics...

Τελικά... δεν τη γλίτωσα! Η καινούρια μου μπλογκ-ο-φίλη, Μαρία, με προσκάλεσαι να δεχτώ το παρακάτω βραβείο και να παίξω κι εγώ το παιχνίδι: να γράψω 7 πράγματα για μένα.


Για να δούμε...

1.Πιστεύω στην αιώνια αγάπη, το άλλο μισό, την μονογαμία, την δέσμευση, την συντροφικότητα και όλα τα λοιπά γραφικά και ρομαντικά!... :P


2.Όταν αγχώνομαι/ φοβάμαι κλπ κλπ, στρουθοκαμηλίζω και κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα!...


3.Δεν μπορώ να γίνω 1000 κομμάτια, κι αυτό συχνά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα...


4.Σέβομαι τους ανθρώπους που μου δείχνουν αγάπη, και προσπαθώ πάντα να τους την ανταποδίδω.


5.Απολαμβάνω την βόλτα μου ανελειπώς- τουλάχιστον μια φορά τη μέρα- στα social media!


6.Με το ζόρι παντρειά, δεν γίνεται• αυτό το έχω καταλάβει πολύ καλά...


7. Εξίσου καλά έχω καταλάβει πως ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί να δώσει.


Αυτή τη φορά θα μου επιτρέψετε να παραβλέψω το προτόκολο και να μην απονείμω κι εγώ το βραβείο. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί όλες όσες σκεφτόμουν να σας το στείλω, το έχετε ήδη λάβει!... Θα με συγχωρέσετε, έτσι;...

Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι σε όλους! :)

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Όνειρα...



Ήμουν ένα παιδάκι που έλεγε πάντα "Δεν έχω κάποιο όνειρο... Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω! Δεν έχω κάτι στο οποίο να προσδοκώ και να στοχεύω!..." και άλλα τέτοια... Αυτή η σκέψη  με γέμιζε κρυφά με απογοήτευση, ειδικά όταν άκουγα άλλα παιδάκια να λένε "Θέλω να κάνω αυτό/ εκείνο/ το άλλο..."

Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι όνειρο ζωής δεν είναι απαραίτητα κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα, μια ιδιότητα... αλλά μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε κατάσταση, ο τρόπος που θα διαμορφώσω τον εαυτό μου, το ποια θα είμαι, πως θα φέρομαι, τι θα κάνω. "Θέλω να είμαι χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος, ενεργός, να μην περιμένω τα πράγματα να έρθουν μόνα τους, να μην κάθομαι στον καναπέ μου, να ΚΑΝΩ πράγματα. Κι αν είναι να έρθει κάποιο όνειρο πιο "συγκεκριμένο", τότε να είμαι έτοιμη και προετοιμασμένη, να έχω την ψυχική δύναμη να το ακολουθήσω, να το πραγματοποιήσω. Να μπορώ να αξιοποιώ τις ευκαιρίες." Αυτές είναι πλέον λίγο- πολύ οι σκέψεις μου, και η παλιά απογοήτευση περί ονείρων μένει ανάμνηση του παιδικού μου μυαλού...

Μόνο βέβαια που, στις μέρες μας, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχω την ευκαιρία καν για όνειρα... Καμία δυνατότητα να τα πραγματοποιήσω. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές φοβάμαι να κάνω όνειρα, ακόμη κι αν έχω διαμορφώσει ως έναν βαθμό τον εαυτό μου όπως θα τον ήθελα... Πφφφ... Τι μπελάς!!! :P

Διαβάστε κι αυτό το κειμενάκι.



Καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο! Τα λέμε από βδομάδας! :)  :-*


{Σάκης Ρουβάς_ Κάνουμε όνειρα}


Υ.Γ.1. Θεέ μου, που το θυμήθηκα... :P


Υ.Γ.2. Για όποιον ένδιαφέρεται: Υπάρχει μια μεγάλη σακούλα με παιδικά παιχνίδια, λούτρινα κ.α., σε καλή κατάσταση. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να πάρει κάποια από αυτά ή όλα, ή αν έχει κάποια ιδέα για το που θα μπορούσα να τα δώσω για να μην πάνε χαμένα, ας μου στείλει ένα mail (μεσώ του gadjet που έχω αριστερά, με τίτλο "Επικοινωνήστε μαζί μου"). Ευχαριστώ! :)

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Αν είναι να' ρθει...



Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να' ρθει, θε να' ρθεί.
Κλειστά όλα να'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει·
ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς
και, σαν φανεί, τρέξεις σ' αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να' ρθει, θε να' ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει!...

Κώστας Ουράνης