"Κάποτε ήσουν λουσμένος στο φως και έβρισκες ευχαρίστηση στα πιο απλά πράγματα. [...] Όλα τα βρέφη ζούνε μέσα σε έναν λαμπερό Κήπο όπου αισθάνονται τα πάντα απευθείας, χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης. Η «πτώση» συμβαίνει σε όλους μας όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, όταν αρχίσουμε να κολλάμε ταμπέλες και να μαθαίνουμε. Δεν ήταν μόνο ο Αδάμ και η Εύα, βλέπεις, συνέβη σε όλους μας. Η γέννηση του μυαλού είναι ο θάνατος των αισθήσεων- πτώση δεν είναι το να φας ένα μήλο και να γίνεις σεξουαλικός!
[...]
Η μέθοδος για να ελέγχεις τα συναισθήματά σου είναι η εξής: να τ’ αφήσεις να κυλήσουν και μετά να φύγουν. [...] Όταν ένα μωρό είναι ταραγμένο, εκφράζεται με γοερές κραυγές, καθαρό κλάμα. Δεν αναρωτιέται αν πρέπει ή όχι να κλάψει. Αν το αγκαλιάσεις ή το ταΐσεις, σε μερικά δευτερόλεπτα τέρμα τα δάκρυα. Αν το μωρό είναι θυμωμένο, σε κάνει να το καταλάβεις οπωσδήποτε. Αλλά ακόμη και αυτό, το αφήνει να περάσει σύντομα. Φαντάζεσαι ότι ένα μωρό μπορεί να νιώσει ένοχο για το θυμό του; Τα μωρά το αφήνουν να κυλήσει, να περάσει. Εκφράζονται πλήρως και μετά το βουλώνουν. Τα βρέφη είναι τέλειοι δάσκαλοι. Και δείχνουν τη σωστή χρήση της ενέργειας. Μάθε το αυτό και θα μπορέσεις να μεταμορφώσεις κάθε σου συνήθεια."
Dan Millman, Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή
✩ ✩ ✩ ✩ ✩
Λένε πως τα μωρά κρύβουν μέσα τους όλη τη σοφία του κόσμου... Όλες τις γνώσεις, τη λύση για όλα τα μυστήρια... Κι ύστερα ερχόμαστε εμείς οι «μεγάλοι», τα μαθαίνουμε να ξεχωρίζουν τα πράγματα, τι είναι αυτό και τι είναι εκείνο, πώς να μιλούν, τι σημαίνει κάθε λέξη, τι είναι σωστό να κάνουν και τι όχι, ποιος είναι καλός και ποιος κακός και ό,τι άλλο έχουμε να τους μάθουμε... Και η γνώση του σύμπαντος χάνεται...
Να είναι άραγε έτσι;... Κι αν ναι, πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι παραμέναμε μωράκια και δεν υπήρχε κανείς να μας δείξει τα όρια του αποδεκτού; Πώς θα ήταν η συμπεριφορά μας, και πώς η καθημερινότητά μας; Έχει πλάκα να το σκεφτείς!... Νομίζω πάντως πως όλα θα ήταν πιο απλοποιημένα...
«Η μέθοδος για να ελέγχεις τα συναισθήματά σου είναι η εξής: να τ’ αφήσεις να κυλήσουν και μετά να φύγουν.» Αυτό το θεωρώ πολύ σωστό... Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε πράγματα μέσα μας, να παρατίνουμε συναισθήματα και καταστάσεις... Τα γεγονότα στη ζωή μας συμβαίνουν για να την αλλάξουν, να μας διδάξουν κάτι, και πάει, τελείωσαν... Ούτε ο θυμός, ούτε ο θρήνος, ούτε οι τύψεις, η ζήλεια, η αναμονή, οι αμφιβολίες, τίποτα από αυτά δεν μας βοηθάει αν παραμένουν στο μυαλό μας για πολύ... Πρέπει να τα νιώθουμε χωρίς ντροπή ή φόβο, κι ύστερα να τα αφήνουμε να κυλήσουν...
Φιλοσοφικός οίστρος απογευματιάτικα...! :P Ακούω γνώμες...!