Καλώς ήλθατε! Ελπίζω να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά με τις ανησυχίες μου: ζωή, σχέσεις, καλλιτεχνικές δημιουργίες, ταξίδια, φωτογραφία, τραγούδι, προβληματισμοί και πολλά άλλα!...
RSS

Translate my blog in your own language!

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Εύχομαι...

 
... σε όλες και όλους σας Χαρούμενα Χριστούγεννα!
 
Μακάρι ο Χριστός να συνοδεύει τις ζωές όλων μας, και να μας κρατά από το χέρι στις δυσκολίες.
 
Να είστε καλά, εσείς και όσοι αγαπάτε!!!
 
 

 
With love,
{Marianna}
 
 

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Γλυκιά ζωή!...


Έρχονται αλλαγές. Όπως κάθε ξεκίνημα νέας χρονιάς φυσικά.

Κι έχω όνειρα, πολλά όνειρα!...

Αυτή η Disney τα φταίει όλα!... Θα ήθελα να είναι τα πράγματα εύκολα και ονειρικά, όπως στο τραγούδι: "Γλυκιά ζωή! Μπροστά μας μια καινούρια αρχή! Στους ουρανούς, στη γη, παντού μαζί! Εγώ, εσύ κι ο κόσμος!"...




 
 

Μα δεν είναι!... Έχουμε όνειρα. Και ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε. Και φόβους ότι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα απ' όσα θέλουμε. Γιατί δεν θα είμαστε εμείς επαρκείς, ή γιατί δεν θα μας αφήσουν οι περιστάσεις, οι δυσκολίες, οι άλλοι...

Δεν πειράζει... Θα κάνουμε την προσπάθειά μας, και ο Θεός βοηθός...





 
Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα!
With love,
{Marianna}
 
 

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Εγώ θα μείνω.





"Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε... εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρεί η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι;

Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση», μετά τα όνειρα άλλαξαν, εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν εναν παππου μπροστα μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί ειμαι "βλαμμένο", εδώ είδαμε το δίκιο εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε με ένα σύνθημα και γελάσαμε με το "μωρο μου εισαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται". Τώρα φεύγεις... Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία... Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική διάφοροι. Οικονομικοί μετανάστες. Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι. Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας. Όνειρο γιόκ... Στην καλύτερη θα δουλεύουμε – όσοι είμαστε τυχεροί- δωδεκάωρα για ένα μισθό "χέσε μέσα", ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (που χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!) ούτε μέλλον. Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα». Σκατά. Το ξέρω πως δεν θες να ζεις με ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα. Τα ίδια όνειρα έχουμε. Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον αγανακτούν, και φεύγουν... έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου, τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω - χαίρομαι. Λυπάμαι που σκορπιζόμαστε. Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους. Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια. Φεύγεις, θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μην φύγεις! Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα, πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008, πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα για τόσους μήνες, πίστευες οτι θα πιανόμασταν χέρι χέρι για να μην χαθούμε μες τον κόσμο, πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα μαστε τρεις κι ο κούκος, πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε, έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει; Eγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ - για όσο... Η μάνα τους κλαίει από το τηλέφωνο τι να πει; λέει «Καλή τύχη». Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»! Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις. Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον βλέπουν την πόλωση, τους φασίστες, την επικείμενη σύγκρουση. Μου είπες ότι κάτι μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν μετανάστη, ότι τους έδειξε τα χαρτιά του και του τα σκισαν, μου είπες ότι στους φίλους του Δ. που τους έπιασαν τους ξερίζωσαν τις τζίβες μία μία, σοκαρίστηκες. Το ξέρω πως κάθε βράδυ ακούς για επιθέσεις χρυσαυγιτών σε μετανάστες, το ξέρω πως εσύ ήθελες να σώζεις γατάκια μην τα πατήσουν αυτοκίνητα και τώρα ασχολείσαι με τέτοια. Δεν ήμασταν προετοιμασμένες γι αυτό αλλά να που έτυχε...

Και τώρα τι; 'Ετσι απλά, δεν ζείς εδώ όπως θα θέλες και φεύγεις. Φεύγοντας από το πρόβλημα δεν λύνεται, μήπως πάντα φεύγαμε αναζητώντας την προσωπική διάσωση; Mήπως φτάσαμε εδώ επειδή συναινέσαμε σε αυτή την λάθος λογική; Kαι αν εκεί που πας, γίνουν σε λίγο καιρό τα ίδια, τι θα κάνεις; Θα πας αλλού; Θα γυρνάς με μια βαλίτσα τον πλανήτη για να βρείς που δεν έχει κρίση, μπάς και ζήσεις; Μια ζωή φευγάτη; Μπας και δω φευγάτη ήσουν; Mήπως όταν αδιαφόρησες- αστάθμητος παράγοντας βλέπεις η αδιαφορία- έφταιξες κι εσυ; Όπως κι εγώ. Τώρα έκλεισες και τα εισιτήρια. Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά το άλλον, μιλούν από το skype φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μια κάμερα με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους... Μας είπανε ότι όλα γίνονται για «την σωτηρία της πατρίδας». Ποια πατρίδα ρε, η πατρίδα μπαίνει σε αερόπλάνο και μετακομίζει αλλού. Στην βαλίτσα της έχει έναν Πουλαντζά (δανεικό κι αγύριστο), τον Τρυποκάρυδο του Ρόμπινς και μια μπλούζα μου. Ποια "πατρίδα" χωρίς τους φίλους μου; Το πιο φιλόδοξο όνειρο είναι το δύσκολo. Και εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι, δυναμώνουμε την φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό). Αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα, μένουμε λίγοι...

Καταφέρνουν αυτό που θέλουν, μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν γίνεται να φεύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα παππούδια που ψήφισαν Σαμαρά. Θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μείνε να το παλέψουμε. Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας όπως μας αξίζει, καλύτερο! Oνειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ. Δεν μπορώ μόνη μου... Μείνε να μη μείνουμε λίγοι... Εγώ θα μείνω."





Διάβασα το πρωτότυπο κείμενο εδώ, είναι της Αναστασίας Γιάμαλη και έχει τίτλο "Μου διώχνετε τους φίλους μου...".

Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο. Αντικατοπτρίζει ολόκληρη την πραγματικότητά μου. Μια πραγματικότητα που μισώ να αντιμετωπίζω.

Η διάθεση, στα πατώματα. Αλλά δεν θα της περάσει μωρέ!... ;)



With love,
{Marianna}
 


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Η άγρια Κεφαλλονιά και ο μικρός άγγελος


Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πήραμε την μεγάλη απόφαση με την Βασούλα και κάναμε επιτέλους ένα ταξίδι που είχαμε τάξει εδώ και πολύ καιρό να κάνουμε: πήγαμε στην Κεφαλλονιά στην φίλη μας την Κατερίνα, να δούμε τον μικρό της μπέμπη (προσεχώς Αναστάση), που σε λίγες μέρες κλείνει τους 6 μήνες της ζωής του!...


Οι κάμερες των κινητών άρχισαν να δουλεύουν από το ξεκίνημα του ταξιδιού βεβαίως βεβαίως, μέσα στο πούλμαν...



Κηφισός- Πάτρα, για μένα συνηθισμένο ταξίδι. Το θέμα είναι πως περνάει η ώρα στο πλοίο!... Αλλά είχαμε και γι' αυτό τη λύση... χειροτεχνία!!!








Τα δώρα που πηγαίναμε δεν γινόταν να παραδοθούν χωρίς τη συνοδεία κάποια κάρτας με τις απαραίτητες ευχές, γι' αυτό και πιάσαμε δουλειά με το που κάτσαμε στο καράβι!... (Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα σχολίασαν οι συνταξιδιώτες μας...)

Εμείς πάντως το απολαύσαμε, και το αποτέλεσμα μας άρεσε πολύ!... Και μπράβο μας!




 
Όχι, παίζουμε... χα!
 
 
 


Και όλα αυτά με ένα κομμάτι χαρτόνι, χαρτάκια post-it, 4 μανταλάκια, στυλό, ψαλίδι και κόλλα! Μπορεί να μην ήταν αριστούργημα, αλλά δεδομένων των συνθηκών νομίζω δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα! Και ξανά μπράβο μας!...


Με τα πολλά, μετά από άλλες 3 ώρες, φτάσαμε στη Σάμη...




(Φυσικά, οι πολλές ώρες ταξίδι άρχισαν να μου την βαράνε στα νεύρα!...)


Κτελ για Ληξούρι κι από εκεί, Χαβριάτα! Όπου μας περίμενε ένας μικρός άγγελος...




Από την πρώτη στιγμή που τον είδαμε, τον αγαπήσαμε! Γι΄αυτό και η μαμά- Κατερίνα μας απείλησε ότι όταν κλείσει ο Αναστάσης τα 18, να ξεχάσουμε τα σούρτα- φέρτα στο νησί, γιατί δεν μας τον δίνει για γαμπρό που να σκάσουμε!!!... Κακιά...






Χάρηκα τοσο πολύ που είδα τη φίλη μου χαρούμενη και γεμάτη, όταν κρατούσε στην αγκαλιά της το μωρό της... Τελικά η μητρότητα της πάει, παρ' όλο που δεν μπορούσα ποτέ να την φανταστώ μαμά (όπως δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ή οποιαδήποτε άλλη φίλη μου τη δεδομένη στιγμή)!...








Για τη φίλη μου είχα φτιάξει ένα ζευγάρι συρμάτινα σκουλαρίκια, και ένα φεγγαρο- φυλακτό για τον μπέμπη.






Η Κατερίνα μας περιποιήθηκε και μας αντάμειψε για το μεγάλο μας ταξίδι, με την πιο ωραία και αχνιστή μακαρονάδα φούρνου!...


 
 
 
Από τα λίγα που προλάβαμε να δούμε από την Κεφαλλονία, μου έκανε εντύπωση το πόσο διαφορετική είναι από τη Ζάκυνθο! Άγριο μέρος, με ψηλά, απότομα βουνά, απόκρημνες παραλίες, δάση από πουρνάρια, οροπέδια... Αν δεν ήξερα ότι είμαι σε νησί, θα πίστευα ότι είμαι κάπου στην Πελοπόννησο, το δίχως άλλο! Όμορφος τόπος, άγρια όμορφος...!
 
 
Παραλία Λαγκαδάκια

Παραλία Λαγκαδάκια

Παραλία Πλατιά Άμμος




Οι παραλίες δείχνουν τόσο διαφορετικές το χειμώνα!... Με μια απόκοσμη ομορφιά...


Μύρτος


Σάμη
 
Αυτό το ταξίδι μου, όπως και πολλές άλλες αφορμές τον τελευταίο καιρό, με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα... Η ζωή στην επαρχία κυλάει πολύ διαφορετικά. Ήρεμα. Απλά. Σε κάνει να ψάχνεις το νόημα σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Θέλω να πω, κι εγώ που είμαι στην πόλη και δουλεύω για 200€ το μήνα, και αγχώνομαι και αγωνιώ, τι κερδίζω;...



{Kansas - Dust In The Wind}


Χάρηκα που είδα την φίλη μου εντάξει, ησύχασα... Εκεί έχει ό,τι χρειάζεται για να ζήσει όμορφα, και είναι στο χέρι της να έχει μια ζωή γεμάτη με ό,τι επιθυμεί εκείνη. Της εύχομαι ολόψυχα να είναι καλά εκείνη και η όμορφη οικογένειά της... Εύχομαι επίσης ο Θεός να φυλάει το μικρό της άγγελο, γιατί είναι μια ολοφάνερη ευλογία αυτή η ψυχούλα :)

Αυτά από εμένα, σας φιλώ!...

With love,
{Marianna}
 
 
 
Υ.Γ. Επισκευθείτε το M&M handmade... stories για να δείτε τις νέες Χριστουγεννιάτικες fimo- δημιουργίες της Μαριλένας!
 
 
 


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Γοργόνα ή φάλαινα;...


Πρόσφατα, έξω από ένα γυμναστήριο σε μια μεγάλη πόλη της Γαλλίας, τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα με μια νέα, όμορφη, ημίγυμνη και αδύνατη νεαρή κοπέλα, με την παρακάτω λεζάντα:
«ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΟΡΓΟΝΑ Ή ΦΑΛΑΙΝΑ;»

 

 
Μια κυρία μέσης ηλικίας που δεν είχε παρόμοια φυσικά χαρακτηριστικά με την νεαρή στην αφίσα, απάντησε στη αφίσα του γυμναστηρίου, γραπτώς και δημοσίως με δική της αφίσα λέγοντας τα εξής:

 "Οι Φάλαινες περιτριγυρίζονται από φίλους (δελφίνια, ιππόκαμπους, θαλάσσιους ελέφαντες και περίεργους άνθρωπους). Έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή, μένουν έγκυοι και γεννάνε αξιολάτρευτα φαλαινάκια. Κάνουν ωραία παρέα με τα δελφίνια τρώγοντας σαρδέλες και γαρίδες και παίζοντας στις θάλασσες, ταξιδεύουν σε εξωτικά μέρη όπως την Παταγονία, τα στενά του Bering και τους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας. Οι Φάλαινες τραγουδούν θαυμάσια και έχουν ηχογραφήσει και CD. Ζουν ελεύθερα, χωρίς ουσιαστικούς εχθρούς εκτός από τον άνθρωπο, είναι αγαπητές και σεβαστές και τελούν υπό την προστασία πολλών οργανώσεων.
 
 
 
Οι Γοργόνες δεν υπάρχουν! Και εάν υπήρχαν, θα έκαναν ουρές έξω από τα γραφεία των ψυχαναλυτών πάσχοντας από κρίση ταυτότητας: 'Είμαι Ψάρι ή Άνθρωπός;'
Οι γοργόνες δεν μπορούν να κάνουν σεξ διότι όπως υποστηρίζει η μυθολογία, όποιος άνδρας τις πλησιάσει πεθαίνει και εξάλλου μάλλον τους λείπει ο κατάλληλος «εξοπλισμός» για σεξ (αφού κάτω από τη μέση αυτό που διαθέτουν είναι μία ουρά ψαριού). Χωρίς σεξ, ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν και τέλος πάντων, ποιός θα ήθελε να κάνει παρέα με μια κοπέλα που βρομάει ψαρίλα;
Με βάση τα παραπάνω η επιλογή μου είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΦΑΛΑΙΝΑ!!!

 
 

 Υ.Σ. Ζούμε σε μια εποχή που τα media καθορίζουν το «ωραίο». Μόνον οι αδύνατοι είναι ωραίοι. Αλλά εγώ προτιμώ να απολαμβάνω παγωτό με τα παιδιά μου, ένα καλό δείπνο με τον σύντροφό μου και καφέ με τις φίλες μου. Καθώς περνούν τα χρόνια, κερδίζουμε αργά-αργά βάρος, κυρίως διότι μαζεύουμε τόσες πληροφορίες και γεμίζει το κεφάλι μας σοφία. Όταν δεν χωράει άλλη σοφία το κεφάλι μας, η αποθηκευμένη γνώση διανέμεται στο υπόλοιπο σώμα μας. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΒΑΡΕΣ, είμαστε υπερβολικά καλλιεργημένες, μορφωμένες, χαριτωμένες και χαρούμενες...
Από σήμερα, όταν θα βλέπω τον κώλο μου στον καθρέφτη, θα σκέφτομαι: «Πω, Πώ τι έξυπνη που είμαι!!!!!»
 
 

κείμενο απο την Αννα Παναγιωταρέα
 
Υ.Γ. Άλλωστε... Γιατί να αντισταθεί κάποιος σε κάτι τόσο υπέροχο όσο αυτά;;;
 
       
 

 
Καλό βράδυ σε όλους!
 
With love,
{Marianna}
 
 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Fresh start...




Σήμερα είναι μεγάλη μέρα για το blog!

Σήμερα ξαναβαφτιζόμαστε, αλλάζουμε περιεχόμενο, αλλά όχι φίλους!

Σήμερα θέλω να σας ευχαριστήσω για όλες τις επισκέψεις σας και τα όμορφα σχόλιά σας!

Να ευχαριστήσω όσους θελήσατε να διαβάσετε τις σκέψεις μου, να ακούσετε τα τραγούδια που ανέβαζα, να δείτε τις καλλιτεχνικές μου δημιουργίες... και μιας και αναφέρθηκα σε αυτές...

Όοοοοχι, μη φοβάστε! Δεν εγκαταλείπω το μπλογκοσπιτάκι μου! Απλά αποφάσισα να δημοσιεύω τις καλλιτεχνικές μου δημιουργίες αποκλειστικά στο νέο μπλόγκ που έχω με τη φίλη μου Μαριλένα, το M&M handmade...stories! Από δω και στο εξής, αυτό το μπλογκ μετονομάζεται σε With love, {Marianna}, κρατώντας μόνο το δεύτερο μέρος του παλιού του ονόματος, καθώς και όλο το μη- καλλιτεχνικό του περιεχόμενο: εδώ θα δημοσιεύω περισσότερο σκέψεις, εμπειρίες, εικόνες, προσωπικά μου κομμάτια και όλα όσα θέλω να μοιραστώ με τον έξω κόσμο...



Αυτός είναι και ένας τρόπος να δηλώσω έμπρακτα πως θέλω να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τα χειροποίητα δημιουργήματα, και να κάνουμε πραγματικότητα όσα σχεδιάζουμε με την Μαριλένα... Για περισσότερα, μείνετε συντονισμένοι στο M&M handmade...stories, όπου θα βλέπετε πλέον ότι φτιάχνω με τα χεράκια μου (μαζί φυσικά με όσα φτιάχνει η Μαριλένα με τα δικά της θαυματουργά χεράκια)!  ;)

Είναι επίσης ένας τρόπος να είμαι συνεπής απέναντι στους μπλογκ-ο-φίλους μου, μιας και πολλές φορές έκανα καιρό να ανεβάσω κάτι καλλιτεχνικό εδώ, και ανέβαζα μόνο σκέψεις... Τώρα λοιπόν ξέρετε...



Και μετά τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις... να σας ευχηθώ ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Σας φιλώ!
 
With love, {Marianna}
 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Μερικές φορές...

 
 
 
 
Είδα μια όμορφη ταινία σήμερα... Peace, Love & Misunderstanding.

Είναι κακό οι άνθρωποι να χάνονται στην καθημερινότητα, στις ευθήνες, στα "πρέπει", και να χάνουν αυτά που τους προσφέρει η ζωή. Αυτή η ζωή η ωραία μα τόσο λίγη...

Και είναι κρίμα να θες να κάνεις τόσα πολλά, και να έχεις χρόνο για τόσα λίγα!...

(Προσπαθώ να δικαιολογηθώ που έχω να κάνω ανάρτηση 800 χρόνια όπως καταλαβαίνετε!)

Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Σας επισκέπτομαι, βλέπω όσα κάνετε, βλέπω το φθινόπωρο να έχει φωλιάσει στις διαθέσεις όλων μας, βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τρόπους να βάλουν την ομορφιά στη ζωή τους... Και χαίρομαι...

Καλή σας νύχτα!...

 

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

New blog on the block!



Από δω και στο εξής, οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες επεκτείνονται και ενώνονται με αυτές της Μαριλένας! Και για του λόγου το αληθές, σας προσκαλώ να περάσετε από το νέο, κοινό μας blog-ο-σπιτάκι, εν ονόματι "M&M handmade... stories" !!!




Σας περιμένω, να τα λέμε κι από εκεί΄.

Καλό Σαββατοκύριακο!

 

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Μιλώ για σένα...



Μόλις επέστρεψα από ακόμη ένα ταξίδι στην αγαπημένη μου Πάτρα!

Σε κάποια παλιότερη ανάρτηση είχα υποσχεθεί φωτορεπορτάζ, και αποφάσισα να σας δείξω κάποιες φωτογραφίες από αυτή μου την επίσκεψη, αν και είναι λίγες... Προτιμώ γενικά να απολαμβάνω με τα μάτια... ;)

Μπαίνω στο πούλμαν και απλώνομαι! Κάνω το κάθισμα δικό μου, συνοδό στην χαρά μου που πάω "σπίτι"...

Αυτή τη φορά αποφάσισα να αγνοήσω τη ζαλάδα που με πιάνει όταν διαβάζω, και άνοιξα το βιβλίο μου. Καιρό είχα να διαβάσω οτιδήποτε πέραν από τα συγγράμματα της σχολής...


Τα τοπία έξω εναλλάσονται. Όσες φορές κι αν τα έχω δει, περιέργως ποτέ δεν τα βαριέμαι...



Και φτάνω.
Ξεκούραση στο σπίτι, κι ύστερα η απαραίτητη βόλτα στο κέντρο!...


Αυτή η βιτρίνα πολύ μου άρεσε! Είναι κι αυτή στο κλίμα της νοσταλγίας του Σεπτέμβρη. Μπράβο σε όποιον την εμπνεύστηκε!

Ύστερα κατηφορίσαμε στον Μόλο...

Αυτό που απολαμβάνω σε αυτή την πόλη, είναι ότι αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ γούστο! Μου αρέσουν τα μαγαζία τους! Μπορείς να μπεις σε ένα μαγαζί που απ' έξω μοιάζει αδιάφορο, και μέσα να δεις πράγματα που θα σε εκπλήξουν ευχάριστα! Το ίδιο ισχύει τόσο για τα καταστήματα όσο και για τις καφετέριες, τα ταβερνάκια, τα ζαχαροπλαστεία, τα μπαράκια κλπ κλπ! Μπαίνεις μέσα και καταλαβαίνεις ότι έχουν βάλει όλη τους τη μαεστρία οι άνθρωποι για να σε κάνουν να ξανάρθεις!

Αυτή τη φορά πήγαμε στο "Νέον". Η πρώτη μου κουβέντα όταν είδα το εσωτερικό απ' έξω, λίγο πριν μπούμε, ήταν "Α! Μια ζούγκλα!" Δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε γιατί...









Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχε ένας τοίχος γεμάτος με επιτραπέζια, τοποθετημένα με τάξη σε ξύλινα κουτιά, σεντούκια και μπαουλάκια! Και στη μέση ένας καθρέφτης που μου έκανε τσαλιμάκια! Ή μήπως του έκανα εγώ;...

Έπιασα το τάβλι κι επιστροφή στο τραπέζι μας, στη μέση της "ζούγκλας"!

Άλλη μια γωνίτσα του μαγαζιού, με παλιές γαλλικές αφίσες.

Το τάβλι συνοδεύει φυσικός χυμός μύλο!



Ύστερα επιστροφή στο σπίτι...


Ένα τοπίο που έχω φωτογραφίσει άπειρες φορές, και θα φωτογραφίσω άλλες τόσες πιστεύω, μέχρι να κλείσει το κεφάλαιο "Πάτρα".


Βγήκαν και οι μακριές μου οι πιτζάμες, με τη ρομαντική διάθεση!...


Μα η μέρα της επιστροφής έρχεται πάντα πριν καν το καταλάβω!...



Ευτυχώς, κάτι τέτοια τοπία με κάνουν να απολαμβάνω τη διαδρομή προς την άχαρη- τελικά- Αθήνα, και να ονειρεύομαι το επόμενο ταξίδι!...




Καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους!...

 
 
Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα!
πΠς όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν...
 


 
{Kανά Μελίνα_ Μιλώ για σένα}