Καλώς ήλθατε! Ελπίζω να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά με τις ανησυχίες μου: ζωή, σχέσεις, καλλιτεχνικές δημιουργίες, ταξίδια, φωτογραφία, τραγούδι, προβληματισμοί και πολλά άλλα!...
RSS

Translate my blog in your own language!

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Κρατάω ακόμα...


Bombing art, από κολόνα του περίβολου του Εθνικού Κήπου.

Πολιτικά καραγκιοζιλίκια που δεν πείθουν κανένα...
Τρομοκρατία από τα ίδια και τα ίδια άτομα, που- έλεος!- όλοι ξέρουμε από ποιους προέρχονται και με ποιους συνεργάζονται...
Τα μάτια μας δεν λένε ψέματα...
Δακρυγόνα προς τον κόσμο που ειρηνικά προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με τη ζωή του και να εντοπίσει τις πταίει και πως θα πορευτούμε...
Μια χώρα σε κατάσταση πανικού... Πώς να ηρεμήσω;...



{Ραψωδός Φιλόλογος ft.X-plicit - Ακόμα}


Κρατάω ακόμα, μια στον ουρανό και μια στο χώμα... 
Άλλες μέρες βλέπω ασπρόμαυρες, άλλες με χρώμα!... 
Ακόμα... 
Δεν κάνω όνειρα, είμαι σε κώμα... 
Ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός, έμψυχο πτώμα...

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Χαραγμένο όνομα...


"Έχω πάντα, μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πρώτης μου νυχτερινής πτήσης στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα, όπου σπινθήριζαν μονάχα, σαν άστρα, τα λιγοστά φώτα που' ταν σκορπισμένα, ανάρια, στην πεδιάδα.
Καθένα τους φανέρωνε, μες στον ωκεανό αυτό του ζόφου, το θαύμα μιας συνείδησης. Σ' εκείνο το σπίτι διάβαζαν, συλλογίζονταν, εκμυστηρεύονταν [...] Εκεί κάναν έρωτα [...] Ίσαμε και τα πιο διακριτικά, το φως του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού... [...]
Πρέπει να προσπαθήσουμε ν' ανταμώσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποια από τα φώτα που φέγγουν, ανάρια, στην πεδιάδα.



Είναι πάλι ο Αντουάν ντε Σεντ- Εξιπερί [...] Είναι μια παράγραφος από το άλλο θαυμάσιο βιβλίο του, Γη των Ανθρώπων, διαβασμένο με θάμβος και συγκίνηση από εκατομμύρια ανθρώπους της Γης. Γιατί καμιά φορά, πρόσωπα, πράγματα και γη σου αποκαλύπτονται με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη όταν απομακρύνεσαι και τα ξανασυλλογίζεσαι μονάχος σου. Κι εκείνος, τις ηρωικές εποχές όταν οι αεροπορικές συγκοινωνίες ήταν στα σπάργανα ακόμη, όταν συλλογίζεται τούτα είναι ολομόναχος, κλεισμένος στο κουκούλι του αεροπλάνου του, κρατώντας σφιχτά το τιμόνι στο πιλοτήριο.

Antoine de Saint-Exupéry
 
[...] Το 1944, κάνει αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από την ακόμη υπό κατοχή Γαλλία, έχοντας πάντα στο χειριστήριο του φωτογραφίες νεκρών φίλων από τις εποχές του Ταχυδρομείου του Νότου. Τον τελευταίο καιρό δείχνει- αναθυμούνται μετά- αφηρημένος, ξενυχτάει γράφοντας, υποφέρει από παλιά τραύματα στο σώμα. Οι συνάδελφοί του στην πολεμική αεροπορία ανησυχούν.
Νωρίς με το χάραμα, στις 31 Ιουλίου, θα απογειωθεί για ακόμη μια αναγνωριστική πτήση πάνω απ΄'την παραλία Γένοβα- Άντσιο, όπου αναμένεται απόβαση. Το αεροπλάνο του θα σηκωθεί και θα πετάξει ψηλά, σβήνοντας στον ουράνιο καλοκαιρινό θόλο.
Το μεσημέρι που τον περιμένουν να επιστρέψει και να προσγειωθεί στην Βάση, δε θα επιστρέψει. Δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Χάθηκε.



Όσο κι αν ψάξουν, δεν θα βρεθούν συντρίμμια του αεροσκάφους του, ούτε το σώμα του, ποτέ· κανένα ίχνος θανάτου μιας ζωής που τόσο ποιητικά κατέγραψε τα άπειρα ίχνη της.
Το συγκλονιστικό όμως σ' αυτή την εξαφάνιση είναι πως, εξήντα χρόνια μετά, από έναν ψαρά με το όνομα Ζαν Πολ Μπιάνκο, κάπου στην Τουλόν, και πολύ μακριά από την διαδρομή εκείνης της τελευταίας αποστολής, βρέθηκε καταγής του βραχιόλι που φορούσε στον καρπό τους ο συγγραφέας, χαρισμένο από τη γυναίκα της ζωής του. Πάνω του διάβαζες ακόμη χαραγμένο το μοιραίο της όνομα: Κονσουέλο...
Τίποτα δε θα απομείνει από τα συντρίμμια μας εκτός απ' την αγάπη."



{Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"}

Υ.Γ. Θέλω να γυρίσω πίσω στις μέρες που το μόνο που με ένοιαζε ήταν η αγάπη, πώς θα δώσω και πώς θα πάρω λίγη από τη μαγεία της...

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Εγώ αυτό το λέω ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.


Για άλλη μια φορά στο Σύνταγμα... Κάτι με έσπρωξε να κατέβω στον σταθμό, καθώς γυρνούσα σπίτι, παρ' όλο το διάβασμα που με περίμενε. Πρώτη φορά έμεινα στην πλατεία αντί ν' ανέβω στην Αμαλίας. Και δεν το μετάνιωσα! 

Ήταν η μέρα που αντί για λαϊκή συνέλευση είχε ομιλία συνταγματολόγων. 
Πέρα από τα όσα άκουσα, που από μόνα τους είχαν ανεκτίμητη αξία (μιας και δεν θα τα ακούσω ποτέ από το ρημάδι το Πανεπιστήμιο που πάω, αλλά ούτε φυσικά κι από τα mainstream μέσα ενημέρωσης), μου έκανε εντύπωση το όλο θέαμα... 

Κόσμος όλων των ηλικιών, καθισμένος στα πλακόστρωτο, ή όρθιος, να παρακολουθεί σκεφτικός τα όσα ακούγονται, να συζητά χαμηλόφωνα... Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε πως είχαν σχηματιστεί (με ταινίες) διάδρομοι για να περνάει ο κόσμος και για περίπτωση ανάγκης. Και υπήρχαν άνθρωποι που φρόντιζαν να παραμένουν ανοιχτοί αυτοί οι αυτοσχέδιοι διάδρομοι, άλλοι που φρόντιζαν για την καθαριότητα, υπήρχαν γιατροί, νομικοί... Τουρίστες που σταματούσαν και ρωτούσαν τι συμβαίνει, και πως σκοπεύουμε να το αντιμετωπίσουμε...

Πάνω απ' όλα, κόσμος σε αγωνία, να προσπαθεί να καταλάβει τι του γίνεται, να πάρει μια απόφαση μόνος του για το μέλλον του. Πέρα από διαφορές (ηλικίας, πολιτιστικές, πολιτικές, οικονομικές κλπ), όλοι είχαν τη διάθεση συζήτησης και ειρηνικής επίλυσης αυτού που μας συμβαίνει... Χωρίς πανηγύρια και αστεϊσμούς, με σοβαρότητα και προβληματισμό, και κάποιοι με αισιοδοξία.
Εγώ αυτό το λέω ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Και αλλαγή νοοτροπίας. Έστω για κάποιους, μακάρι για όλους...

Ήρεμη Πλατεία. True Story.


Όχι, όχι! Δεν σας δείχνω το πεδιλάκι μου, την ταινία που σηματοδοτούσε τον διάδρομο σας δείχνω!!! :P


{Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές_Πολίτικη Κουζίνα_Νατάσα Θεοδωρίδου}

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Απορώ...


Δεν είμαι εγώ αυτή που θα κρίνει τον οποιονδήποτε, επ ουδενί... Ο καθένας κάνει αυτό που καταλαβαίνει, και κρίνει για τον εαυτό του...

Απλά μου δημιουργήθηκε η απορία... Γιατί (σχεδόν) κανείς στην μπλογκοπαρέα δεν μιλάει για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας αυτές τις μέρες;... Δεν φοβάστε; Ή μήπως εγώ φοβάμαι πολύ;... Δεν σας αφορά;... Ή μήπως εγώ υπερβάλλω;... Δεν σας αγγίζει το ότι υπονομεύεται το μέλλον όλων;... Ή μήπως μόνο εγώ λυπάμαι για τα χαμένα μου όνειρα;...

Έκανα δύο αναρτήσεις πρόσφατα, από τις εμπειρίες μου στο Σύνταγμα, στις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων. Κανείς δεν σχολίασε... Και δεν μ' ενδιαφέρει αυτό καθ' εαυτό το γεγονός, ή αν με παρακολουθεί κανείς, μα βλέπω πως οι περισσότεροι συνεχίζεται να κάνετε όμορφες αναρτήσεις από τα έργα σας, για όσα συμβαίνουν όμως κουβέντα... Γιατί;...

Να διευκρινίσω για ακόμη μια φορά πως δεν έχω διάθεση να επικρίνω ή να κατηγορήσω κανέναν... Απλά αναρωτιέμαι, και θα ήθελα διάλογο μαζί σας. Προσπαθώ απλά να καταλάβω... Γιατί είμαι πολύ ταραγμένη με όσα συμβαίνουν, γιατί φοβάμαι, και απλά αναρωτιέμαι τι λέει ο υπόλοιπος κόσμος για όλα αυτά...