Καλώς ήλθατε! Ελπίζω να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά με τις ανησυχίες μου: ζωή, σχέσεις, καλλιτεχνικές δημιουργίες, ταξίδια, φωτογραφία, τραγούδι, προβληματισμοί και πολλά άλλα!...
RSS

Translate my blog in your own language!

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

My only hope...

Όταν ξέρεις πως κάπου υπάρχει μια και μόνη ελπίδα για σένα...



Υ.Γ. Έχω χαθεί, και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσω να είμαι χαμένη για αρκετό καιρό... Εύχομαι να είστε όλοι καλά, και να δημιουργείτε... Φιλιά!

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Martiniiiii!!!!!

Σας καλημερίζω από την όμορφη Πάτρα! Ήρθα για την καθιερωμένη πια μηνιαία επίσκεψη, μετά από πολλές δυσκολίες που περάσαμε αυτή την εβδομάδα! Τώρα κάθομαι σε ένα καφέ απέναντι από τη σχολή του αγοριού μου που έχει Ίντερνετ, για να κάνω εργασία όσο εκείνος θα κάνει μάθημα!!! χεχε!



Επ' ευκαιρίας, είπε να δημοσιεύσω (επιτέλους) το Martini award που μου έχουν δώσει τρεις αγαπημένες μπλογκο-φίλες: Η συνονόματη από τον Ονειρόκοσμό της, η Μαρία με τις γυναικείς υποθέσεις της, και η Ελένη που έτσι, χωρίς πρόγραμμα μας δείχνει τις ομορφιές που φτιάχνει! Κορίτσια, σας ευχαριστώ και τις τρεις πάαααρα πολύ για την τιμή που μου κάνατε!!!



Τώρα εγώ, αν έχω καταλάβει καλά, πρέπει να περιγράψω κάποια έξοδο ή κάποια απόδραση... Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποια τρελή εμπειρία που να συνοδεύεται με... πιώμα! Δεν έχω μεθύσει ποτέ (και το λέω με περηφάνια!) και ούτε σκοπεύω, μιας και δεν βρίσκω ούτε ένα καλό σε αυτό! Γι' αυτό θα σας πω μια χαζούλα εμπειρία, που για μας έβγαλε πολύ γέλιο την στιγμή εκείνη...

Λοιπόν, έχουμε πάει για μεξικάνικο με τις όμορφες φίλες μου, έχουμε φάει ωραία και καλά, και στο τέλος μας φέρνουν ωραιότατο λεμοντσέλο... Το οποίο είχε μια επίσης ωραιότατη όψη... σαπουνάδας! Και μια γεύση μη σας πω! Δεν νομίζω ότι είχε κάποιο πρόβλημα, απλά έτσι ήταν!... Εμείς φυσικά αρχίσαμε να λέμε ό,τι βλακεία μας ερχόταν, και να κάνουμε κι ό,τι βλακεία μας ερχόταν!...

Το... σαπουντσέλο!!!

Εγώ με την Δημητρούλα μου...

Η Μέλια μου...

Όχι, δεν μας σέρβιραν κουφέτα... Τα βρίκαμε σε κάποια από τις τσάντες μας, και είπαμε να τα βγάλουμε φωτό μαζί με το λεμπντσέλο... Ό,τι να'ναι!

Κι επειδή με το λεμοντσέλο κάνεις το καλύτερο κέφι (Ε; Μαμά Μαρία, Μπέττυ, Αγγελική και Χαρά;;;;), εγώ έπιασα φιλίες με τον κυριούλη από δω... Δεν ξέρω τι είναι, προφανώς μια μεξικάνικη μάσκα;...

Αυτάααααα...! Πλάκα είχε...
Κι επειδή είμαι πολύ κακή στο να μοιράζω βραβεία, απλά δεν θα το κάνω! Άλλωστε, νομίζω ότι το έχετε ήδη πάρει οι περισσότερες, αν όχι όλες!...

Λοιπόν, σας φιλώ, κι εύχομαι να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακοοοο!!!!


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Πρόσκληση σε... Tea Party!!!


Καλώς ήρθατε στο μπλογκο-σπιτάκι μου! Περάστε, περάστε! Βολευτείτε, σαν στο σπίτι σας! Αχ, πόσο χαίρομαι που ήρθατε! Καλέ, τι αγένεια! Τι να σας κεράσω δεν ρώτησα! Μα φυσικά, ένα τσάι είναι ό,τι πρέπει αυτή τη στιγμή! Δώστε μου μόνο δυο λεπτά...



...να βγάλω το γλυκό από το φούρνο!


Καίει! Να το αφήσω να κρυώσει και να το βάλω στην βάση...


Μιάμ! Σο-κόλαση!!!


Και τώρα το τσάι!...
Βοηθήστε με λίγο, θέλω να κατεβάσω αυτές τις μεγάαααλες κούπες, τις απολαυστικές!...



...και το κουτί που φυλάω τα τσάγια μου!!!

Με την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς Μαρίας, και μετά από αρκετά λαθάκια, κατάφερα να φτιάξω αυτό το κουτί για να φυλάω τα τσαγάκια μου!...

Decoupage σε ξύλινο κουτί. Χρησιμοποίησα μόνο χαρτοπετσέτες.




Ας το ανοίξουμε...




Τι τσαγάκι προτιμάτε;...


Πράσινο και μαύρο τσάι σε συνδυασμό με ηλίανθο, γιασεμί και μπουμπούκια τριαντάφυλλου;...



...ή μήπως Rooibos με κομμάτια απολαυστικής σοκολάτας και γευστικής μπανάνας;;;...


Φυσικά, έχω και πράσινο τσάι με λεμόνι ή γιασεμί, αλλά αυτά σε φακελάκι....
Άαααχ, τσάι να είναι κι ό,τι να'ναι!...


Σερβιριστείτε λοιπόν!




Ελπίζω να το απολαύσετε!...


Καλημέρα σε όλες και όλους!...


Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, το γλυκό μετά την πρώτη φορά που σέρβιρα έμεινε μόνο τόσο... χεχε!


Συνταγή εδώ. Χρησιμοποιείστε μεγάλη φόρμα (αν χυθεί η σως στον φούρνο την κάτσατε, ακόμη δεν έχω καταφέρει να καθαρίσω τον δικό μου!...Ούπς!). Και μην χρησιμοποιήσετε φόρμα από σιλικόνη καλύτερα...





Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Το πιο ωραίο μας τραγούδι...

Ας πούμε πως... εδώ κρύβεται η αισιοδοηξία που πολλές φορές μου ζητάτε στα όμορφα σχόλιά σας να έχω... :)

Πολλές καλημέρες!!!... ^_^
 
 


{Flowjob_ Το πιο ωραίο μας τραγούδι}


Λοιπόν. Αγάπησα, με μίσησες.
Σου μίλησα, δε μίλησες.
Δεν πρόδωσα, με πρόδωσες.
Συγχώρεσα, δεν μπόρεσες.
Συγνώμη δε ζήτησες, στα μάτια δε με κοίταξες.
Πώς θες λοιπόν οι δυο μας να ζούμε στον ίδιο κόσμο;...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Κλήρωσηηηηη!!!!!



Καλημέρες σε όλους! Εύχομαι να έχετε μια όμορφη Κυριακή, και να μπορέσετε κι εσείς, όπως κι εγώ, να είστε χαρούμενοι μες στην ανησυχία που μας κυριεύει τον τελευταίο καιρό...!

Ήρθε λοιπόν η ώρα για την κλήρωση του blog candy! Κατ' αρχάς, να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή σας, και να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλες!

Βήμα 1: σας μετράω...



Βήμα 2: Κατεβάζω το gadgetάκι από την random.org και βάζω τον αριθμό σας...




Βήμα 3: Ζητάω από το μηχανάκι να διαλέξει έναν από σας... Και η νικήτρια είναιαιαιαιαιαιαιαιαι...




... το Νο1, δηλαδή η χαραυγή!!!

Συγχαρητήρια!!!



Χαραυγή μου, όποτε θες επικοινώνησε μαζί μου, για να μου δώσεις την διεύθυνσή σου!


Όσο για τις υπόλοιπες, να σας ευχαριστήσω και πάλι, και να σας ευχηθώ να είστε πάντα τυχερές, κι ας μην ήσασταν σήμερα στο δικό μου candy!...

Σας φιλώ!...


Υ.Γ. Επειδή το πιθανότερο είναι να μην το δει κανείς (!), έφτιαξα σελίδες στο blog μου (βλ. πάνω πάνω, κάτω από τον τίτλο), όπου μπορείτε να βρείτε πλέον τις προτάσεις μου, τρόπους επικοινωνίας μαζί μου, καθώς και διάφορα πράγματα από σας προς εμένα και το αντίθετο...! Αν θέλετε, ρίξ'τε μια ματιά!...


Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ζήτησε και θα σου δωθεί...

Αυτό είναι τίτλος από ένα βιβλίο του Έμμετ Φόξ, το οποίο εγώ δεν έχω διαβάσει (ακόμα) αλλά τέλος πάντων! Η ανάρτηση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη φιλοσοφία...

Στην προ-προηγούμενη ανάρτηση Ένα τσαμπί... χάντρες!!!, η εδώ-και-λίγο-καιρό-μπλογκοφίλη μου Dee Dee μου πρότεινε το εξής για τα σκουλαρίκια: "Δοκιμασε και να ειναι ασυμμετρα, θα ειναι πιο ιδιαιτερα νομιζω :)"

Εγώ σου το έταξα από κάτω, θα τα φτιάξω και θα σου αφιερώσω την ανάρτηση! Κι επειδή όταν λέω κάτι μου αρέσει να το κάνω κιόλας... Ιδού η απόδειξη...




Στην βασική δομή τους μοιάζουν με τα προηγούμενα, μόνο που τώρα οι χαντρούλες κρέμονται μόνο στο τέλος κι όχι κατά μήκος.




Αυτή τη φορά διάλεξα τα αγαπημένα μου χρώματα, καφέ και λευκό...
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου βγήκαν όσο ασύμμετρα θα ήθελα, αλλά παίζοντας μαθαίνω, οπότε την επόμενη φορά που θα μου έρθει τέτοια έμπνευση θα ξέρω!...

Λοιπόν Dee Dee μου; Ανταποκρίνονται καθόλου σε αυτό που είχες σκεφτεί όταν μου έριξες την πρόταση στο τραπέζι; Το ελπίζωωωωω!...





ܓܓܓ

Στο σημείο αυτό να σας θυμήσω, όσες δεν το έχετε ήδη κάνει, να πάρετε μέρος στο blog candy μου!!! Θα είναι ανοιχτό μέχρι την Κυριακήηηηηη!!!!....

Σας φιλώ... 



Υ.Γ. Η αναισθησία στο μεγαλείο της είμαι αυτές τις μέρες... Δεν ξέρω τι μου γίνεται με όσα συμβαίνουν στην χώρα... Στρουθοκαμηλίζω once again...


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

198... 199... 200!!!!!


Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!! Με μεγάλη μου χαρά είδα σήμερα το πρωί ότι έφτασα τους 200 αναγνώστες!!! Κάθε μέρα σας μετρούσα έναν- έναν, περιμένοντας να φτάσετε αυτό τον αριθμό! Όχι, όχι απο ψώνιο!... Αλλά γιατί εδώ και αρκετό καιρό είχα αποφασίσει πως όταν με το καλό φτάσω τους 200, θα κάνω ένα blog candy, για να το γιορτάσουμε!!!

Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την συντροφιά που μου κρατάτε, και για όσα όμορφα έχω δει κι έχω μάθει από εσάς!... Είναι για μένα μεγάλη ανακούφιση η βόλτα στα μπλογκοσπιτάκια σας... Και χαίρομαι πάντα να σας βλέπω να δημιουργείτε, να σχολιάζετε, να προβληματίζεστε, να μοιράζεστε την χαρά σας ή τη λύπη σας, να εκφράζεστε...

Λοιπόν, ας περάσουμε τώρα στο ψητό!!! Αποφάσισα να χαρίσω σε μια/ έναν από εσάς αυτό το μικρό σημειωματάριο που έχω φτάξει:




Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς που θέλετε να συμμετάσχετε στο blog candy, είναι να μου αφήσετε ένα σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση! Αν φυσικά κάποιος θέλει, μπορεί να το βάλει και στο δικό του blog- εγώ θα χαρώ πολύ!!!

Σκέφτομαι να κάνω την κλήρωση στις 6 του Νοέμβρη, δηλαδή σε μια εβδομάδα από τώρα... Νομίζω είναι αρκετές μέρες... Δεν ξέρω! Είναι το πρώτο μου candy! Άντε!!!





Στις 6/11 λοιπόν θα δω πόσοι μου έχετε αφήσει σχόλιο, θα σας αριθμήσω και θα κάνω μια κληρωσούλα! Η τυχερή ή ο τυχερός (why not?!) θα ανακοινωθεί την ίδια μέρα!

Τι άλλο, τι άλλο... Νομίζω αυτή είναι η διαδικασία στα blog candies... Ξεχνάω κάτι καλέεεεε;! Ε, καλά, κι αν ξεχνάω κάτι, θα μου το πείτε!...




Σας περιμένω λοιπόν!

Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Μια 28η διαφορετική από τις άλλες...




Κάποιοι θα πουν ότι είναι ασέβια, πως δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα, πως δεν είναι πρέπον...

Εγώ αυτό που είδα χτες είναι ότι πρώτη φορά ίσως κάποια παιδιά να ένιωσαν όντως τι πάει να πει παρέλαση, τι πάει να πει τιμή προς αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, τι πάει να πει να κάνεις κάτι και να δίνεις την πρέπουσα σημασία.

Αν είχα μπροστά μου αυτό τον πιτσιρικά, θα του έσφιγγα το χέρι, πραγματικά. Γιατί μόνο η μούτζα και η απαξίωση αξίζει πλέον στους "επισήμους". Όχι σε όλους... Αλλά στους περισσότερους.

Θεωρώ την χτεσινή μέρα πολύ σημαντική έτσι όπως εξελίχθηκε, γιατί ήταν μια από τις λίγες φορές που έγιναν μαζικές κινήσεις σε όλη την Ελλάδα. Πρώτη φορά που είδαμε να ακυρώνονται παρελάσεις, ή να συνοδεύονται από πορείες πολιτών. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση όλο αυτό. Μου δίνει μια ελάχιστη ελπίδα μέσα σε αυτό το χαμό, πως ίσως δεν μείνουμε στην μούτζα, πως ίσως καταφέρουμε και κάτι στο τέλος...

Ελάχιστη, αλλά υπαρκτή η ελπίδα... Είναι απαραίτητη...

Σας εύχομαι να έχετε ένα καλό Σαββατοκύριακο, παρέα με τους αγαπημένους σας. Είναι καιρός να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μόνο αυτοί είναι ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε χαρούμενοι...


ܓ

Υ.Γ. Για όσους δεν το έχουν δει, εδώ είναι το κείμενο των καθηγητών της ΟΛΜΕ, σχετικά με το φετινό εορτασμό της 28ης.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Πολλές καλημέρες!
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα, και θα ήθελα τη γνώμη σας...

~ ~ ~

Από τον Κώστα Βαξεβάνη

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Magnify Image
 
Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.


~ ~ ~

Το διάβασα εδώ.

Καλημέρα λοιπόν... :)

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ένα τσαμπί... χάντρες!!!

Ή αλλιώς... "Της Κυριακής το ξύπνημα Νο2"!... Γιατί μπορεί σήμερα που κατάφερα να κάνω ξανά ανάρτηση να είναι μια ωραιότατη Τετάρτη κι όχι Κυριακή, αλλά τελικά η ξαφνική έμπνευση του Σαββάτου συνεχίστηκε και την επομένη, αυτή τη φορά με... σκουλαρίκια!!! Σας τα παρουσιάζω με την σειρά που τα έφτιαξα...

Αποχρώσεις... μπερδε-way! :P

Αποχρώσεις της θάλασσας...

Αποχρώσεις του φθινοπώρου...

Αποχρώσεις του μοβ (έτσι, γιατί μου αρέσει! :P )
Το σχέδιο όπως βλέπετε είναι πολύ απλό, όπως και τα υλικά. Χρησιμοποίησα μεταλλικά στοιχεία (τα σκουλαρίκια, η αλυσίδα, οι βελόνες με κεφάλι), και όοοοοο,τι χάντρες μπορούσα να βρω σπίτι! Συνδύασα τα χρώματα που μου άρεσαν και το αποτέλεσμα με ενθουσίασε!

Εσείς τι γνώμη έχετε;...


 
Υ.Γ. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εγώ για ένα ζευγάρι πήγαινα, και από την χαρά μου μου βγήκαν τέσσερα στο τέλος!!!