Καλώς ήλθατε! Ελπίζω να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά με τις ανησυχίες μου: ζωή, σχέσεις, καλλιτεχνικές δημιουργίες, ταξίδια, φωτογραφία, τραγούδι, προβληματισμοί και πολλά άλλα!...
RSS

Translate my blog in your own language!

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

20 sec reading: Η πέτρα




Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά βρήκε έναν πολύτιμο λίθο σε ένα ρέμα.

Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη που πεινούσε, και η σοφή γυναίκα άνοιξε την τσάντα της για να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της.

Ο πεινασμένος ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και ζήτησε από την γυναίκα να του τον δόσει. Εκείνη το έκανε χωρίς κανένα δισταγμό.

Ο ταξιδιώτης έφυγε, νιώθοντας μεγάλη αγαλλίαση για την καλή του τύχη. Ήξερε ότι η πέτρα αυτή άξιζε τόσα, που να μπορούσε να τον εξασφαλίσει για όλη τη ζωή του.

Λίγες μέρες όμως μετά, επέστρεψε για να δώσει πίσω την πέτρα στην γυναίκα.
"Σκεφτόμουν...", της έιπε,"Ξέρω πόσο πολύτιμη είναι αυτή η πέτρα, αλλά σου την δίνω πίσω με την ελπίδα ότι μπορείς να μου δώσεις κάτι ακόμη πιο πολύτιμο."

"Δίδαξε με τί είναι αυτό που έχεις μέσα σου, που σου επέτρεψε να μου δώσεις αυτήν την πέτρα".

Πηγή: http://paulocoelhoblog.com/2013/03/13/the-stone/

With love,
{Marianna}

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Περί φόβου και πλεονεξίας


Χθες βράδυ διάβασα τα παρακάτω...

"Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια τιμή. Και έχουν μια τιμή εξαιτίας των ανθρώπινων συναισθημάτων που ονομάζονται φόβος και πλεονεξία. Πρώτα ο φόβος να μείνουμε χωρίς λεφτά μας κινητοποιεί να δουλεύουμε σκληρά και, μετά, αφού πάρουμε την επιταγή πληρωμής μας, η πλεονεξία ή η επιθυμία μας κάνει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που μπορούν να αγοράσουν τα λεφτά. Το μοντέλο αυτό γίνεται σκηνικό. [...] Το μοντέλου του να σηκώνεσαι, να πηγαίνεις στη δουλειά, να πληρώνεις λογαριασμούς, να πηγαίνεις στη δουλειά, να σηκώνεσαι, να πηγαίνεις στη δουλειά, να πληρώνεις λογαριασμούς... Οι ζωές τους οδηγούνται από δύο συναισθήματα, το φόβο και την πλεονεξία. Πρόσφερέ τους περισσότερα λεφτά και θα συνεχίσουν τον κύκλο με τον να αυξήσουν τα έξοδά τους."


 


"[...] Αντί να πουν την αλήθεια για το πώς νιώθουν, αντιδρούν συναισθηματικά, δεν σκέπτονται. Νιώθουν το φόβο, πηγαίνουν στη δουλειά ελπίζοντας ότι τα χρήματα θα απαλύνουν τον φόβο τους, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Ο παλιός φόβος τους κυνηγάει, επιστρέφουν στη δουλειά, ελπίζοντας ξανά ότι τα χρήματα θα καθησυχάσουν τους φόβους τους, αλλά για άλλη μια φορά αυτό δεν συμβαινει. Ο φόβος τους έχει εγκλωβίσει στην παγίδα του να δουλεύουν, να κερδίζουν χρήματα, να δουλεύουν, να κερδίζουν χρήματα, ελπίζοντας ότι ο φόβος θα εξαφανιστεί. Αλλά κάθε μέρα όταν σηκώνονται, ο φόβος ξυπνά μαζί τους. Για εκατομμύρια ανθρώπους, αυτός ο παλιός φόβος τους κρατάει ξάγρυπνους όλη νύχτα, προκαλώντας αγρυπνία και ανησυχία. Έτσι, όταν σηκώνονται και πηγαίνουν στη δουλειά ελπίζουν ότι μια επιταγή πληρωμής θα σκοτώσει αυτό τον φόβο που κατατρώει την ψυχή τους. Το χρήμα κυβερνά τη ζωή τους και αρνούνται να ομολογήσουν την αλήθεια. Το χρήμα εξουσιάζει τα συναισθήματά τους και συνεπώς και την ψυχή τους."

Πλούσιος μπαμπάς, φτωχός μπαμπάς- Robert T.Kiyosaki

Το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου (;)...

With love,
{Marianna}

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Έμαθα, μαθαίνω και θα μάθω... Vol6


 

Έτσι περνάει η ζωή και δεν την καταλαβαίνουμε. Κλεινόμαστε ο καθένας στον μικρόκοσμό του, με τις φοβίες και τις ενοχές του, και ξεχνάμε πως εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες.

Ναι, υπάρχει, ακόμη και στους πιο σκοτεινούς καιρούς! Αλλά βλέπεις, η γκρίνια και η κακομοιριά μας βολεύουν, είναι εύκολες. Και δεν βλέπουμε οι κουτοί πως, αν δεν κάνουμε εμείς το βήμα να βγούμε από το καβούκι μας, θα έρθει η μοίρα και με μια δυνατή κλοτσιά θα μας πετάξει έξω.

Δεν το νιώθουμε, πως αν από μόνοι μας αρχίσουμε να ξεβολευόμαστε, τότε αυτή  η κλοτσιά θα μας έρθει πιο μαλακά! Και το χειρότερο; Δεν βλέπουμε την πιο μεγάλη ωφέλεια! Πως, όταν βγούμε από το καβούκι μας, τελικά νιώθουμε καλύτερα! Αποκτάμε αυτοπεποίθηση, κάνουμε πράγματα που πριν δεν τολμούσαμε και αποδεσμευόμαστε από τους ίδιους τους περιορισμούς μας! 

Τι καλά που θα' ταν όλοι να αποδεχόμασταν την πρόκληση και να ανοίγαμε τους ορίζοντές μας. Αν ο καθένας ξεβολευόταν από λίγο, τότε ίσως οι μέρες μας να ξημέρωναν διαφορετικά...

 

With love,
Marianna