Εγώ αυτό το λέω ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Για άλλη μια φορά στο Σύνταγμα... Κάτι με έσπρωξε να κατέβω στον σταθμό, καθώς γυρνούσα σπίτι, παρ' όλο το διάβασμα που με περίμενε. Πρώτη φορά έμεινα στην πλατεία αντί ν' ανέβω στην Αμαλίας. Και δεν το μετάνιωσα! 

Ήταν η μέρα που αντί για λαϊκή συνέλευση είχε ομιλία συνταγματολόγων. 

Πέρα από τα όσα άκουσα, που από μόνα τους είχαν ανεκτίμητη αξία (μιας και δεν θα τα ακούσω ποτέ από το ρημάδι το Πανεπιστήμιο που πάω, αλλά ούτε φυσικά κι από τα mainstream μέσα ενημέρωσης), μου έκανε εντύπωση το όλο θέαμα... 

Κόσμος όλων των ηλικιών, καθισμένος στα πλακόστρωτο, ή όρθιος, να παρακολουθεί σκεφτικός τα όσα ακούγονται, να συζητά χαμηλόφωνα... Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε πως είχαν σχηματιστεί (με ταινίες) διάδρομοι για να περνάει ο κόσμος και για περίπτωση ανάγκης. Και υπήρχαν άνθρωποι που φρόντιζαν να παραμένουν ανοιχτοί αυτοί οι αυτοσχέδιοι διάδρομοι, άλλοι που φρόντιζαν για την καθαριότητα, υπήρχαν γιατροί, νομικοί... Τουρίστες που σταματούσαν και ρωτούσαν τι συμβαίνει, και πως σκοπεύουμε να το αντιμετωπίσουμε...

Πάνω απ' όλα, κόσμος σε αγωνία, να προσπαθεί να καταλάβει τι του γίνεται, να πάρει μια απόφαση μόνος του για το μέλλον του. Πέρα από διαφορές (ηλικίας, πολιτιστικές, πολιτικές, οικονομικές κλπ), όλοι είχαν τη διάθεση συζήτησης και ειρηνικής επίλυσης αυτού που μας συμβαίνει... Χωρίς πανηγύρια και αστεϊσμούς, με σοβαρότητα και προβληματισμό, και κάποιοι με αισιοδοξία.

Εγώ αυτό το λέω ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Και αλλαγή νοοτροπίας. Έστω για κάποιους, μακάρι για όλους...

Ήρεμη Πλατεία. True Story.

Όχι, όχι! Δεν σας δείχνω το πεδιλάκι μου, την ταινία που σηματοδοτούσε τον διάδρομο σας δείχνω!!! :P

{Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές_Πολίτικη Κουζίνα_Νατάσα Θεοδωρίδου}