Χαραγμένο όνομα...

"Έχω πάντα, μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πρώτης μου νυχτερινής πτήσης στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα, όπου σπινθήριζαν μονάχα, σαν άστρα, τα λιγοστά φώτα που' ταν σκορπισμένα, ανάρια, στην πεδιάδα.

Καθένα τους φανέρωνε, μες στον ωκεανό αυτό του ζόφου, το θαύμα μιας συνείδησης. Σ' εκείνο το σπίτι διάβαζαν, συλλογίζονταν, εκμυστηρεύονταν [...] Εκεί κάναν έρωτα [...] Ίσαμε και τα πιο διακριτικά, το φως του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού... [...]

Πρέπει να προσπαθήσουμε ν' ανταμώσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποια από τα φώτα που φέγγουν, ανάρια, στην πεδιάδα.

Είναι πάλι ο Αντουάν ντε Σεντ- Εξιπερί [...] Είναι μια παράγραφος από το άλλο θαυμάσιο βιβλίο του, Γη των Ανθρώπων, διαβασμένο με θάμβος και συγκίνηση από εκατομμύρια ανθρώπους της Γης. Γιατί καμιά φορά, πρόσωπα, πράγματα και γη σου αποκαλύπτονται με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη όταν απομακρύνεσαι και τα ξανασυλλογίζεσαι μονάχος σου. Κι εκείνος, τις ηρωικές εποχές όταν οι αεροπορικές συγκοινωνίες ήταν στα σπάργανα ακόμη, όταν συλλογίζεται τούτα είναι ολομόναχος, κλεισμένος στο κουκούλι του αεροπλάνου του, κρατώντας σφιχτά το τιμόνι στο πιλοτήριο.

Antoine de Saint-Exupéry

 

[...] Το 1944, κάνει αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από την ακόμη υπό κατοχή Γαλλία, έχοντας πάντα στο χειριστήριο του φωτογραφίες νεκρών φίλων από τις εποχές του Ταχυδρομείου του Νότου. Τον τελευταίο καιρό δείχνει- αναθυμούνται μετά- αφηρημένος, ξενυχτάει γράφοντας, υποφέρει από παλιά τραύματα στο σώμα. Οι συνάδελφοί του στην πολεμική αεροπορία ανησυχούν.

Νωρίς με το χάραμα, στις 31 Ιουλίου, θα απογειωθεί για ακόμη μια αναγνωριστική πτήση πάνω απ΄'την παραλία Γένοβα- Άντσιο, όπου αναμένεται απόβαση. Το αεροπλάνο του θα σηκωθεί και θα πετάξει ψηλά, σβήνοντας στον ουράνιο καλοκαιρινό θόλο.

Το μεσημέρι που τον περιμένουν να επιστρέψει και να προσγειωθεί στην Βάση, δε θα επιστρέψει. Δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Χάθηκε.

Όσο κι αν ψάξουν, δεν θα βρεθούν συντρίμμια του αεροσκάφους του, ούτε το σώμα του, ποτέ· κανένα ίχνος θανάτου μιας ζωής που τόσο ποιητικά κατέγραψε τα άπειρα ίχνη της.

Το συγκλονιστικό όμως σ' αυτή την εξαφάνιση είναι πως, εξήντα χρόνια μετά, από έναν ψαρά με το όνομα Ζαν Πολ Μπιάνκο, κάπου στην Τουλόν, και πολύ μακριά από την διαδρομή εκείνης της τελευταίας αποστολής, βρέθηκε καταγής του βραχιόλι που φορούσε στον καρπό τους ο συγγραφέας, χαρισμένο από τη γυναίκα της ζωής του. Πάνω του διάβαζες ακόμη χαραγμένο το μοιραίο της όνομα: Κονσουέλο...

Τίποτα δε θα απομείνει από τα συντρίμμια μας εκτός απ' την αγάπη."

{Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"}

Υ.Γ. Θέλω να γυρίσω πίσω στις μέρες που το μόνο που με ένοιαζε ήταν η αγάπη, πώς θα δώσω και πώς θα πάρω λίγη από τη μαγεία της...