Μια εκδρομή...

Από το blog του Paulo Coelho... σε δική μου μετάφραση...


(αυτές οι σημειώσεις γράφτηκαν τον Αύγουστο του 1986)

Καθόμασταν σε έναν κήπο, σε μια γαλλική πόλη.
- Καταβάθος, οι άνθρωποι παραπονιούνται, αλλά αγαπούν τις ρουτίνες, είπα.
 - Φυσικά, και ο λόγος είναι πολύ απλός: οι ρουτίνες δίνουν την ψευδή αίσθηση της ασφάλειας. Έτσι, το σήμερα θα είναι ακριβώς όπως το χθες, και το αύριο δεν θα φέρει εκπλήξεις. Όταν πέφτει η νύχτα, ένα μέρος της ψυχής παραπονιέται ότι τίποτα διαφορετικό δεν βίωσε, αλλά ένα άλλο μέρος είναι ευχαριστημένο- παραδόξως, για τον ίδιο αυτό λόγο.
Προφανώς αυτή η ασφάλεια είναι εντελώς ψευδής: κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα, και μια αλλαγή εμφανίζεται πάντα σε μια στιγμή που δεν το περιμένεις, αιφνιδιάζοντάς σε και χωρίς καμία πιθανότητα να αντιδράσεις ή να πολεμήσεις.

- Αν είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε ότι θέλουμε μια ενιαία, στρωτή ζωή, γιατί ο Θεός να μας αναγκάσει να αλλάξουμε;
- Τι είναι η πραγματικότητα; Είναι αυτό που φανταζόμαστε ότι είναι. Εάν πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι έτσι ή αλλιώς, τα πάντα γύρω μας "κρυσταλλώνουν", και τίποτα δεν αλλάζει για κάποιο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η ζωή είναι μια διαρκής εξέλιξη - κοινωνικά, πολιτικά, πνευματικά, σε όποιο επίπεδο μπορεί να είναι. Για να εξελιχθούν τα πράγματα, είναι απαραίτητο να αλλάξουν οι άνθρωποι. Καθώς είμαστε όλοι αλληλένδετοι, μερικές φορές το πεπρωμένο δίνει σε αυτή την λανθάνουσα εξέλιξη μια ώθηση.

- Γενικά με τραγικό τρόπο ...
- Η τραγωδία εξαρτάται από τον τρόπο που τη βλέπεις. Εάν επιλέξεις να είσαι θύμα του κόσμου, ό,τι σου συμβαίνει θα τροφοδοτεί τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής σου, που θεωρεί τον εαυτό σου αδικημένο, πονεμένο, ένοχο και ότι η τιμωρία του αξίζει. Εάν επιλέξεις να κυνηγάς την περιπέτεια, οι αλλαγές -ακόμη και οι αναπόφευκτες απώλειες, αφού τα πάντα σε αυτό τον κόσμο αλλάζουν - μπορεί να προκαλέσουν κάποιον πόνο, αλλά θα σε ωθήσουν προς τα εμπρός σύντομα, αναγκάζοντάς σε να αντιδράσεις.
Σε πολλές προφορικές παραδόσεις, η σοφία αντιπροσωπεύεται από ένα ναό, με δύο κίονες στην είσοδο του: οι δύο στήλες έχουν πάντα τα ονόματα αντίθετων πραγμάτων, αλλά για να δείξω τι εννοώ, θα ονομάσουμε τη μία Φόβο και την άλλη Επιθυμία. Όταν ένας άνθρωπος στέκεται στην είσοδο αυτή, κοιτάζει τη στήλη του φόβου και σκέφτεται: "Θεέ μου, τι θα βρω πιο μπροστά;" Τότε εξετάζει τη στήλη της επιθυμίας και σκέφτεται: "Θεέ μου, είμαι τόσο συνηθισμένος σε αυτό που έχω, θα ήθελα να συνεχίσω να ζω όπως ζούσα πάντα" και παραμένει ακίνητος. Αυτό είναι αυτό που λέμε ανία, πλήξη.

-Ανία είναι ...
- Κίνηση η οποία παύει. Ενστικτωδώς, ξέρουμε ότι είναι λάθος, και επαναστατούμε. Διαμαρτυρόμαστε για τους συζύγους, τις συζύγους μας, τα παιδιά, τους γείτονες. Αλλά, από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε ότι η ανία και η ρουτίνα είναι ασφαλή καταφύγια.

- Μπορεί ένα άτομο να παραμείνει όλη τη ζωή του σε αυτή την κατάσταση;
- Μπορεί να ωθείται από τη ζωή, αλλά να αντιστέκεται και να παραμένει εκεί, πάντα διαμαρτυρόμενος- και η ταλαιπωρία του θα είναι άχρηστη, δεν θα του διδάξει τίποτα.
Ναι, ένα άτομο μπορεί να μείνει για το υπόλοιπο της ζωής του αντιμετωπίζοντας μία από τις πολλές πόρτες που θα πρέπει να περάσει, αλλά πρέπει να καταλάβει ότι έχει πραγματικά ζήσει μόνο μέχρι εκείνο το σημείο. Μπορεί να συνεχίσει να αναπνέει, να περπατάει, να κοιμάται και να τρώει - αλλά με όλο και λιγότερη ευχαρίστηση, γιατί είναι ήδη πνευματικά νεκρός και δεν το ξέρει.
Μέχρι τη μέρα που, μαζί με τον πνευματικό θάνατο του, έρχεται και ο φυσικός θάνατος: εκείνη τη στιγμή ο Θεός θα ρωτήσει: "Τι έκανες στη ζωή σου;" Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό όλοι, και αλίμονο σε αυτούς που απαντάνε: «Εγώ; Παρέμεινα να στέκομαι μπροστά στην πόρτα"... 

ೋღ ♥ ღೋ

Κι επειδή μου αρέσει να κάνω πράγματα, να ζω στιγμές με άτομα που αγαπώ, και φοβάμαι κάργα την ρουτίνα, αποδέχτηκα με χαρά την πρόσκληση της Δημητρούλας "Πρέπει να κάνω κάτι μετρήσεις στον Κάλαμο, έρχεστε για παρέα; Και κερνάω ουζάκι!"

Όλο λέγαμε να πάμε καμιά μονοήμερη, ε, συμβιβαστήκαμε και με την βόλτα!...

Ένα και δύο μπήκαμε στο αμάξι χτες το πρωί, μαζί με τον Τάσο μου, και βουρ για Κάλαμο!...

Μεγάαααλο πράγμα να έχεις αμάξι βρε παιδί μου...

Εγώ το' παιζα και καλά ζαλισμένη στο πίσω κάθισμα... Αλλά δεν μου έδιναν και πολύ σημασία!...

Στο δρόμο πετύχαμε και χιόνι. Πάγο για την ακρίβεια!...

Ψάχνοντας το σπίτι όπου έπρεπε να γίνουν οι μετρήσεις... Καταραμένα στενά! Δεν υπήρχαν τα δρομάκια, πραγματικά! Και δεν έφταναν όλα τα άλλα, ένας από τους δρόμους λεγόταν "Λεωφόρος Αγκώνα"!!! Όπα ρε μεγάλε! Τρία μέτρα πλάτος και το λέτε αυτό λεωφόρο;! χαχαχα... Πολύ γέλασα!...

Φτάσαμε, και βγήκαν τα... όργανα! Άφησα την τοπογράφο και τον αρχιτέκτονα με τα τεχνικά τους, και άρχισα να χαζεύω ένα γύρω. Σιγά μην ξέρω να ασχοληθώ εγώ με τέτοια!... Άσε που και να ήξερα, τόσο ωραία μέρα δεν την χαράμιζα! χεχε!...

Και ανακάλυψα πολλά όμορφα...

Μια κούτσικη, μικρή, σχεδόν ξεραμένη ροδιά, που κρατούσε με το ζόρι πάνω της τρεις από τους καρπούς της...

Τα παιδιά συνέχιζαν με τη συναρμολόγηση των οργάνων. Κι εγώ δεν χόρταινα τις εικόνες γύρω μου... Νομίζω πραγματικά πως μέθυσα από τον ήλιο! Κυνηγούσα πεταλούδες, χοροπηδούσα στα χοράφια... Το τρίχρονο!...

Η άνοιξη ξεπηδάει σιγά σιγά από παντού!...

Μια τριανταφυλλιά γεμάτη μεγάλα αγκάθια, σύντομα θα μπουμπουκιάσει πιστεύω...

Τα γύρω περιβόλια καταπράσινα, και τα δέντρα φορτωμένα καρπούς!...

Εντοπίζοντας δορυφόρους!... :)

Αυτό το μικρό δεντράκι ήταν το θαύμα της ημέρας! Πέντε κλαδιά όλα κι όλα, και ένα σακί καρποί πάνω τους!!! χαχαχα!!! Το παραδέχομαι, έχει τσαγανό αυτό το δεντράκι!... Θα το θυμάμαι όταν θα τα βάζω κάτω, για να παίρνω τα πάνω μου... :)

Μετακινούσαν το τρίποδο από σημείο σε σημείο, παίρνοντας διάφορες μετρήσεις...

Εγώ πάλι, μάλλον έβγαζα ωραιότατες φωτογραφίες για τη διαφήμιση του Life πορτοκάλι!!! :P

Εεεε, με βάρεσε η ζέστη!... Ή- πολύ πιθανόν- βαρέθηκαν να με ακούνε, και αποφάσισαν να με φιμώσουν!!!

Μετρήσεων συνέχεια...

Ένα πηγάδι στόλιζε την διπλανή αυλή... Σαν από άλλη εποχή...

Όμορφη περατζάδα η παραλία..

Τα δρομάκια και τα στενά με έκαναν να νοσταλγίσω το χωριό μου...

... και η θάλασσα το καλοκαίρι...

Φαίνεται πέσαμε πάνω σε προπόνηση. :)

Όμορφη εκδρομή, αγαπημένα πρόσωπα, γλυκές αναμνήσεις... Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τη ρουτίνα;... :)

Εύχομαι να έχετε όλοι μια όμορφη εβδομάδα!... Και μην ξεχνάτε πως για 6 μέρες ακόμα τρέχει το "Ηλιόλουστο δώρο"!!!

Φιλιά!

{Μιχάλης Χατζηγιάννης_ Εκδρομή}