Έμαθα, μαθαίνω και θα μάθω... Vol5

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που άκουσα χθες και μου άρεσε πολύ, την βρήκα πέρα για πέρα αληθινή και σωστή. Φυσικά, επειδή η μνήμη μου είναι χειρότερη από αυτή του χρυσόψαρου (!), αν κάποιος ξέρει την ιστορία αυτή ας με συγχωρήσει για τις λεπτομέριες που τυχόν παρέλειψα και ας τις προσθέσει με σχόλιο από κάτω. Πιστεύω ότι έμεινα πιστή στο κύριο νόημα της ιστορίας, που είναι και το ουστιαστικό :)

Η ιστορία πάει κάπως έτσι...

"Κάποτε ήταν ένα παιδί, που κανείς δεν το εκτιμούσε, όλοι το θεωρούσαν ανίκανο να κάνει οτιδήποτε, πολύ χαζό για να του αναθέσουν σοβαρές δουλειές, πολύ επιπόλαιο για να του δώσουν να βγάλει εις πέρας την οποιαδήποτε εργασία. Άχρηστο το ανέβαζαν, σκάρτο το κατέβαζαν...

Πολύ στεναχωρημένο το παιδί, μια μέρα πήγε να βρει τον σοφό του δάσους και να ζητήσει τη συμβουλή του. «Δάσκαλε», του είπε, «θέλω τη συμβουλή και την καθοδήγησή σου στο πρόβλημά μου! Κανείς δεν με σέβεται, δεν με ενθαρρύνει, όλοι με θεωρούν ανίκανο για το οτιδήποτε!». Ο Δάσκαλος δεν μίλησε, μόνο έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό του δάχτυλο, το έδωσε στο παιδί και του είπε «Έχω ένα πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Πάρε το δαχτυλίδι μου και πήγαινε στην αγορά. Προσπάθησε να το πουλήσεις, και μην δεχτείς τίποτε λιγότερο από ένα χρυσό φλουρί! Αν επιστρέψεις με τη λύση στο πρόβλημά μου, τότε θα σε συμβουλεύσω κι εγώ για το  δικό σου.»

Ξεκίνησε το παιδί να πάει στην αγορά, ανυπομονώντας να πουλήσει το δαχτυλίδι του Δασκάλου και να μπορέσει να πάρει τη λύση στο δικό του πρόβλημα. Άρχισε λοιπόν να δείχνει το κόσμημα στους εμπόρους και τους περαστικούς, προσπαθώντας να βρει εκείνον που θα του έδινε όχι λιγότερο από ένα χρυσό φλουρί. Όπου όμως κι αν απευθυνόταν, οι άνθρωποι γελούσαν κοροϊδευτικά, λέγοντας πως αυτό το δαχτυλίδι δεν αξίζει σε καμία περίπτωση τόσο πολύ, πως θα έδιναν το πολύ μερικά ασημένια νομίσματα αλλά τίποτε παραπάνω. Το παιδί άρχισε να απογοητεύεται, γιατί όσο κι αν προσπαθούσε, δεν έβρισκε έναν άνθρωπο που να εκτιμήσει το δαχτυλίδι και να θελήσει να το πάρει στην τιμή που του είχε ορίσει ο Δάσκαλος. Όταν έφτασε το βράδυ, χωρίς να έχει καταφέρει να πουλήσει το δαχτυλίδι, γύρισε γεμάτος λύπη στον Δάσκαλο και του περίγραψε την αποτυχία του.

«Πάρε ξανά το δαχτυλίδι», του είπε ο Δάσκαλος, «και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Δείξτου το και ζήτησέ του να εκτιμήσει την αξία του, και μην του το δώσεις όσα χρήματα και αν σου προσφέρει».

Πράγματι το παιδί την επόμενη μέρα πήγε με το δαχτυλίδι στον κοσμηματοπώλη. Εκείνος φόρεσε το μονόκλ του, εξέτασε το κόσμημα και γεμάτος ενθουσιασμό είπε στο παιδί «Μα, αυτό το δαχτυλίδι είναι θαυμάσιο! Αν βιάζεστε για χρήματα μπορούμε να το δώσουμε με 58 χρυσά φλουριά! Φυσικά, με λίγη προσπάθεια και αν έχετε το χρόνο, σίγουρα μπορούμε να το πουλήσουμε και για 80 χρυσά φλουριά!». Το παιδί τον ευχαρίστησε, πήρε το κόσμημα και γύρισε στον Δάσκαλο, πολύ μπερδεμένο, να του πει τα καθέκαστα.

Ο Δάσκαλος πήρε το δαχτυλίδι, το φόρεσε ξανά στο μικρό του δάχτυλο και είπε στο παιδί «Νεαρέ μου, μόλις πήρες την απάντηση στο πρόβλημά σου. Είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι: δεν μπορείς να περιμένεις παρά μόνο από έναν ειδικό να αναγνωρίσει την πραγματική σου αξία. Όσο βασίζεσαι στην γνώμη του κάθε ενός που βρίσκεται στον δρόμο σου, και που δεν μπορεί, δεν ξέρει και δεν θα μπει στη διαδικασία να κρίνει τι πραγματικά αξίζεις, τόσο θα είσαι ένας άνθρωπος που δεν αξίζει τίποτα για κανέναν».

With love,

Marianna