Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

   

    Ανέβαινε τα σκαλοπάτια δύο δύο, παρά τα χρονάκια του, έπρεπε να προλάβει, δεν είχε και πολύ χρόνο στη διάθεσή του, σε λίγο έκλεινε η εφορία, λίγο αργότερα οι τράπεζες κι έπρεπε να περάσει και για μια θεώρηση. Το δώρο λειψό φέτος, αλλά οι υποχρεώσεις διπλάσιες, το άγχος ακόμα μεγαλύτερο και ο χρόνος πάντα τόσο λίγος και στενός...
    Αργότερα έπρεπε να πάει για τα ψώνια του γιορτινού τραπεζιού κι ακόμα πιο αργότερα να ντυθεί την καλή του διάθεση για το ρεβεγιόν, αλλά γι' αυτά είχε ώρα, προς το παρόν έπρεπε να προλάβει. Αν η πορεία του μέχρι εδώ ήταν φυσιολογική, δε θα είχε τώρα τόσο άγχος: στο πεζοδρόμιο, λες και το έκαναν όλοι επίτηδες, πήγαιναν με το πάσο τους, του έκλειναν το δρόμο, κανείς δε συμμεριζόταν τη βιασύνη και την αγωνία του. Μετά έπρεπε να κάνει ένα μικρό κύκλο γύρω από το σκαμμένο τετράγωνο, τώρα βρήκαν κι αυτοί; Υστερα ήταν κι ο αλήτης που έπεσε πάνω του με το ποδήλατο και ζητούσε και τα ρέστα και τώρα στις σκάλες μοιάζει σαν να κάνουν πασαρέλα όλοι οι ηλικιωμένοι της πόλης. Στο τέλος δε θα προλάβει τίποτα έτσι όπως πάει το πράγμα...
    Έφτασε, αλλά μπροστά στο γκισέ περιμένει ουρά, δε θα προλάβει την τράπεζα! Περιμένει κι αυτός, αλλά αυτό που πραγματικά θέλει είναι να ορμήσει και να δαγκάσει τον καθένα που βρίσκεται εδώ μέσα κι αν κρίνει από τα βλέμματα, τους ιδρώτες και τα μουρμουρητά μέσα από τα δόντια κι όλοι οι άλλοι το ίδιο θέλουν να κάνουν.
    Αυτό ήταν! Δεν πρόλαβε την τράπεζα, τώρα δεν είχε κανένα νόημα η βιασύνη, εξάλλου έπρεπε και να ηρεμήσει λίγο, μέρα που 'ναι. Βγαίνει έξω από το καταθλιπτικό κτίριο, κοιτάζει προς τα πάνω, παίρνει ανάσα, ναι, κάπως καλύτερα, τι στο καλό, κάπου πρέπει να κρύβεται το πνεύμα των Χριστουγέννων, έτσι δεν είναι; Ναι, έτσι είναι κι επιτέλους είμαστε άνθρωποι, δε χάσαμε ακόμη την ευαισθησία και την αλληλεγγύη.
    Βλέπει απέναντι το ζητιάνο, ναι, κάτι θα του δώσει μέρες που 'ναι, του πετάει ένα κέρμα, νιώθει ήδη καλύτερα, υπάρχει το πνεύμα τελικά, αρκεί να το αναζητήσεις. Στρίβει στη γωνία και... πάλι εσύ; Ο ποδηλάτης τον χτύπησε και δεύτερη φορά! Ε όχι, όλα έχουν ένα όριο, όχι και να αρχίσει να με βρίζει κιόλας, έχει γρήγορες κινήσεις, του καταφέρνει δυο γροθιές, μια σταλιά είναι ο τύπος έτσι πεσμένος στα νερά κάτω, κλοτσάει τις ρόδες, τις στραβώνει, του πετάει πάνω του το τσακισμένο ποδήλατο, φεύγει. Νιώθει καλύτερα, πολύ καλύτερα, κοίτα να δεις πού μπορεί να κρύβεται το χριστουγεννιάτικο πνεύμα...

(ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΡΕΤΖΙΟΥ)

 ˙·٠•●✿●•٠·˙

    Νομίζω ο τίτλος "Χριστουγεννιάτικη υστερία..." θα ταίριαζε καλύτερα... :p

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πάντως φέτος τα Χριστούγεννα διακατέχομαι αρκετά συχνά από ένα τέτοιο (αγχωτικό, νευρικό και εν γένη... παλαβό!) χριστουγεννιάτικο (;) πνεύμα, που δεν με αφήνει να απολαύσω την ομορφιά των ημερών!... Κακούργο...! :p

    Τα φιλιά μου σε όλους!...