"Κάποτε ήσουν λουσμένος στο φως και έβρισκες ευχαρίστηση στα πιο απλά πράγματα. [...] Όλα τα βρέφη ζούνε μέσα σε έναν λαμπερό Κήπο όπου αισθάνονται τα πάντα απευθείας, χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης. Η «πτώση» συμβαίνει σε όλους μας όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, όταν αρχίσουμε να κολλάμε ταμπέλες και να μαθαίνουμε. Δεν ήταν μόνο ο Αδάμ και η Εύα, βλέπεις, συνέβη σε όλους μας. Η γέννηση του μυαλού είναι ο θάνατος των αισθήσεων- πτώση δεν είναι το να φας ένα μήλο και να γίνεις σεξουαλικός!
[...]
Η μέθοδος για να ελέγχεις τα συναισθήματά σου είναι η εξής: να τ’ αφήσεις να κυλήσουν και μετά να φύγουν. [...] Όταν ένα μωρό είναι ταραγμένο, εκφράζεται με γοερές κραυγές, καθαρό κλάμα. Δεν αναρωτιέται αν πρέπει ή όχι να κλάψει. Αν το αγκαλιάσεις ή το ταΐσεις, σε μερικά δευτερόλεπτα τέρμα τα δάκρυα. Αν το μωρό είναι θυμωμένο, σε κάνει να το καταλάβεις οπωσδήποτε. Αλλά ακόμη και αυτό, το αφήνει να περάσει σύντομα. Φαντάζεσαι ότι ένα μωρό μπορεί να νιώσει ένοχο για το θυμό του; Τα μωρά το αφήνουν να κυλήσει, να περάσει. Εκφράζονται πλήρως και μετά το βουλώνουν. Τα βρέφη είναι τέλειοι δάσκαλοι. Και δείχνουν τη σωστή χρήση της ενέργειας. Μάθε το αυτό και θα μπορέσεις να μεταμορφώσεις κάθε σου συνήθεια."
Dan Millman, Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή
✩ ✩ ✩ ✩ ✩
Λένε πως τα μωρά κρύβουν μέσα τους όλη τη σοφία του κόσμου... Όλες τις γνώσεις, τη λύση για όλα τα μυστήρια... Κι ύστερα ερχόμαστε εμείς οι «μεγάλοι», τα μαθαίνουμε να ξεχωρίζουν τα πράγματα, τι είναι αυτό και τι είναι εκείνο, πώς να μιλούν, τι σημαίνει κάθε λέξη, τι είναι σωστό να κάνουν και τι όχι, ποιος είναι καλός και ποιος κακός και ό,τι άλλο έχουμε να τους μάθουμε... Και η γνώση του σύμπαντος χάνεται...
Να είναι άραγε έτσι;... Κι αν ναι, πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι παραμέναμε μωράκια και δεν υπήρχε κανείς να μας δείξει τα όρια του αποδεκτού; Πώς θα ήταν η συμπεριφορά μας, και πώς η καθημερινότητά μας; Έχει πλάκα να το σκεφτείς!... Νομίζω πάντως πως όλα θα ήταν πιο απλοποιημένα...
«Η μέθοδος για να ελέγχεις τα συναισθήματά σου είναι η εξής: να τ’ αφήσεις να κυλήσουν και μετά να φύγουν.» Αυτό το θεωρώ πολύ σωστό... Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε πράγματα μέσα μας, να παρατίνουμε συναισθήματα και καταστάσεις... Τα γεγονότα στη ζωή μας συμβαίνουν για να την αλλάξουν, να μας διδάξουν κάτι, και πάει, τελείωσαν... Ούτε ο θυμός, ούτε ο θρήνος, ούτε οι τύψεις, η ζήλεια, η αναμονή, οι αμφιβολίες, τίποτα από αυτά δεν μας βοηθάει αν παραμένουν στο μυαλό μας για πολύ... Πρέπει να τα νιώθουμε χωρίς ντροπή ή φόβο, κι ύστερα να τα αφήνουμε να κυλήσουν...
Φιλοσοφικός οίστρος απογευματιάτικα...! :P Ακούω γνώμες...!
.jpg)
9 σχολιασαν...:
!!!!!!!! Υπεροχο!!!!
Μερικές φορές δεν εκφράζουμε τα συναισθήματα μας για να μην πληγώσουμε τους άλλους, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε αρνητική ατμόσφαιρα γιατί όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε δεν γίνεται να είμαστε οι τέλειοι ηθοποιοί.
Έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη/φιλοσοφία επί του θέματος.
Θα γίνω λίγο πεζός και θα το ποσοτικοποιήσω.
Η έκφραση των συναισθημάτων μου είναι ανάλογη του προβλεπόμενου χρόνου σχέσης (επαγγελματικής ή προσωπικής) με κάποιον.
Για παράδειγμα... Αν ο περιπτεράς μου είναι αντιπαθής, δεν δίνω σημασία γιατί δεν θα έχω άλλη επαφή μαζί του και δεν υπάρχει λόγος να "καταναλώσω σάλιο".
Αν ο μελλοντικός μου συνεργάτης είναι τέτοιος τον κοιτάζω στα μάτια και του λέω "μου είσαι αντιπαθής γι αυτό το λόγο" (το έκανα φέτος το καλοκαίρι). Έτσι ή λύνεται ο προβληματισμός μου ή νιώθω πιο άνετα και δεν καταπιέζομαι με αποτέλεσμα να λειτουργώ καλύτερα.
Μαριαννα συμφωνω και επαυξανω!!!..και οσο μεγαλωνω το εφαρμοζω περισσοτερο ...
Δεν ειναι ευκολο.... ...εχω κερδισει ηρεμια στην ψυχη μου και κανω πιο ειλικρινεις σχεσεις με τους ανθρωπους που με ενδιαφερουν.
Μάριε, συμφωνώ με τον τρόπο σκέψης σου, και το πάω λίγο παραπέρα: το θέμα είναι να μην έχουμε ενδοιασμούς να μιλήσουμε στους άλλους για να μην τους πληγώσουμε/ να μην φανούμε κάπως (κακοί, υπερβολικοί, φοβητσιάρηδες, παράτολμοι κλπ κλπ)/να μην διακινδυνεύσουμε μια θέση κ.α.
Όλοι αυτοί οι ενδοιασμοί δημιουργούν σκέψεις που μας φορτώνουν αρνητικά και κάθε άλλο παρά μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε την ευτυχία. Είμαι σίγουρη πως πάντα υπάρχει ο σωστός τρόπος να ΠΕΙΣ κάτι, χωρίς να δημιουργήσεις πρόβλημα στους άλλους. Πάντως πρέπει να λες ό,τι έχεις... Είναι πιο δίκαιο και για τους άλλους...
Μισιρλού μου, κι εγώ αυτό προσπαθώ όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιώ τον εαυτό μου (η αλήθεια είναι ότι στη θεωρία όλοι καλοί είμαστε, το θέμα είναι τι προσπάθεια κάνει ο καθένας στην πράξη)... Και νομίζω ότι είναι το σωστό. Κυρίως γι’ αυτό που είπες: για τη δημιουργία ειλικρινών σχέσεων. Και σίγουρα ισχύει αυτό που είπες κι εσύ και ο Μάριος, ότι σε αυτή τη διαδικασία μπαίνουμε για αυτούς που μας ενδιαφέρουν περισσότερο. Είναι μια αρχή... :P
Τις καλημέρες μου!!!
Το ίδιο αποζητώ και από τους άλλους.
Προτιμώ να με κοιτάξει κάποιος και να μου πει... "δεν σε γουσταρω καθόλου", παρά να υποκρίνεται και να μην το καταλαβαίνω.
Αν το σκεφτούμε λίγο, θα καταλάβουμε ότι πληγώνει μια τετοια εξομολόγηση, αλλα περισσότερο πληγώνει να μαθαίνεις μετα από καιρο ότι ο αλλος είχε τετοια συναισθήματα.
Άσε που λέγοντας το μπορεί να αλλάξει κατι και να είναι όλα μια χαρά.
Άσε το παιδί μέσα σου για πάντα!
Έτσι είναι Μάριε. Προσωπικά, όσες φορές κύβω αυτόπου νιώθω, κάνω τα πράγματα χειρότερα... Έτσι νομίζω ότι συμβαίνει σε όλους.
κ.Φοίβο, νομίζω δύσκολα θα αποβάλω το παιδί από μέσα μου! :P
mmm... ;)
You know better hon'... ^_^
Δημοσίευση σχολίου