Άτιμη ξενιτιά... :P

  
    Σήμερα αποχαιρέτησα ακόμη μία φίλη: τη Χριστινούλα μου! Erasmus στο Linz της Αυστρίας! 6 μηνάκια σου δίνω κοπελίτσα μου! Μετά επιστροφή και γρήγορα γιατί θα μας λείψεις πολύυυυυυ!

    Ουφ, δεν αντέχω άλλους αποχαιρετισμούς γι’ αυτή τη βδομάδα, ειλικρινά! Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο για όσους φεύγουν: αφήνουν πίσω την οικογένεια, το σπίτι, τη ζεστασιά του δωματίου τους, τους φίλους τους, ίσως έναν σύντροφο, τις συνήθειές τους, τα μέρη που συχνάζουν, και πρέπει να τα χτίσουν όλα από την αρχή!... Το ξέρω κι ας μην βρέθηκα ποτέ στη θέση τους....

    Εγώ ήμουν πάντα ο άλλος, αυτός που μένει πίσω. Αυτός που βιώνει την απώλεια, γιατί ξαφνικά το περιβάλλον του γίνεται πιο φτωχό κατά ένα άτομο... Μπρρρρ! Είχα να νιώσω έτσι από το τέλος της τρίτης λυκείου, όταν αποχωρίστηκα πολλούς αγαπημένους φίλους ταυτόχρονα... Σιχαμένα συναισθήματα... Αι στο καλό! Όλα για καλό γίνονται, και όλοι επιστρέφουν κάποτε! Ορίστε μας! Πώς κάνουμε έτσι! Δεν πάνε δα και στον πόλεμο!...

    Χριστινούλα μου, να προσέχεις τον εαυτό σου!... Αυτή τη στιγμή ελπίζω να έχεις τακτοποιηθεί σε ένα όμορφο δωμάτιο και να έχετε βγει περίπατο με τον έτερο συνάδελφο, Σταύρο, στο Linz... Εμείς θα τα λέμε...! :)

Me and my university- friends, Katerina and Christina... ^_^